Abstract
Artykuł jest wstępnym rozpoznaniem założeń humanistyki terenowej, opartym na analizie dwu autoetnografii Olgi Tokarczuk: Ognozji (z tomu esejów Czuły narrator) i Kairosa (z powieści Bieguni). Rozpoznawanie humanistycznej potrzeby „bycia w terenie” jako komplementarnych procesów poznawczych, kairotycznego i ognostycznego, autorka próbuje przeciwstawić innym zastosowaniom tych pojęć – do opisu katastrofy klimatycznej. Dotyczące wypraw na krańce świata z jednej strony i ku źródłom ludzkości z drugiej opowieści kairotyczne i ognostyczne okazują się dwiema fundamentalnymi czynnościami, jakie humanistyka podejmuje w terenie – nagłego rozpoznawania intuicyjnego i rozpoznawania długiego, opartego na doświadczeniu, czasochłonnego. Ponieważ w obu przypadkach jest to rozpoznawanie służące osiągnięciu pewnego poziomu emocji, a nie podjęciu konkretnych czynności badawczych (jak napisanie tekstu), w artykule jest mowa o „nastrajaniu się na teren”. Współczesne procesy rozpoznawcze są w nim tłumaczone za pomocą nieużywanego dziś terminu „geognozja”, który stosowano w geologii XVIII i XIX wieku.
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callSimilar Papers
Disclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
