Abstract
W artykule badam formę narracyjną powieści Mapa Barbary Sadurskiej, sytuując jej problematykę w kontekście badań z zakresu postpamięci, studiów nad traumą i widmontologii. Na podstawie spostrzeżeń Dominicka LaCapry i Victorii Aarons dotyczących poetyki typowej dla utworów fikcjonalnych trzeciego pokolenia stawiam tezę o podwójnym charakterze opracowania autobiograficznego doświadczenia nieobecności za pośrednictwem narracyjnych trybów charakterystycznych dla fabulacyjnej prozy postmodernistycznej i postmemorialnej powieści generacyjnej. Sadurska podejmuje próbę opowiedzenia/oznaczenia nieobecnej historii, wykorzystując z jednej strony praktykę kodowania traumy typową dla pamięci protetycznej, z drugiej zaś odwołując się do motywu postmemorialnej blizny, traumatycznego punctum będącego śladem etnicznej przynależności i znamieniem rodzinnego dziedziczenia – formy jednocześnie materialnej i symbolicznie niedookreślonej, a zatem bliskiej paradoksom widmontologii.
Published Version
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call