Divan Poetry Research Articles

The Stone that Carrıes Poetry among its Waves: Marble in Divan Poetry

Osmanlı dönemi mimarisinde mermer önemli bir yer tutmaktadır. Divan şairleri çevrelerinde gözlemledikleri mermer kullanımlarını şiirlerine taşımışlardır. Klasik şairler bu taşı tanımlamak için mermer kelimesinin yanında “hârâ” ve “rûhâm” kelimelerini de kullanmışlardır. Divan şiirine baktığımızda mermerin minber, türbe, ev, hamam, saray, mezar taşı, kitabe veya havuz gibi çok farklı alanlarda kullanıldığını görmekteyiz. Divan şairleri güzelliği ve sağlamlığı ile şiiri, beyazlığı ile sevgilinin tenini ve ellerini, sertliği ile sevgilinin kalbini, rakibin acımasızlığını mermere benzetmişlerdir. Mermer ile diğer değerli taşlar arasında benzerlik ve farklılıklar Divan şairinin dikkatini çekmiştir. Elmas veya safir gibi mermer de maden ocaklarından çıkarılır fakat onlar kadar değerli değildir. Şiirlerde mermer ile su arasında mevc (dalga) sahibi olmaları açısından benzerlik kurulurken sertlik açısından zıtlık vurgulanmıştır. Mermerin benzetildiği bir diğer mefhum ipektir. Hârâ kelimesi hem ipek hem de mermer anlamına uygun düşecek şekilde şiirlerde kullanılmıştır. Doğada mermerin birçok farklı rengi bulunmaktadır. Divan şairleri siyah, mavi ve özellikle beyaz renkli mermerlerden bahsetmişlerdir. Övülen kişinin cömertliği, mermerde çiçek/çimen bitiren bir yağmur olarak tasvir edilmiştir. Mermer her ne kadar sertliği ile anılsa da şairler âşığın bedduasının mermeri dahi delebileceğinini inanmaktadır. Divan şairleri mermer kelimesini “mermere sikke kazımak”, mermere nükte kazımak” ve “zâd-ı sahtı mermerden almak” gibi deyimler içerisinde de kullanmışlardır

The Sin, Evil, Ugliness and Horror of Blue: Blue Eyes in 14th-15th Century Divan Poetry

In Turkish poetic and prose works written during the 14th and 15th centuries, the blue eye color was synonymous with danger, hatred, repulsion and wickedness, both in this world and in the afterlife. According to some stories and texts, blue eyes, which the Turks accepted as sacred, chosen, and superior in pre-Islamic times, became associated with liars, sinners, terrifying, wicked, and ruthless people and beings in Turkish poetic and prose works written in and outside of Anatolia during the 14th and 15th centuries. This article traces the use of blue eyes in 14th and 15th century Divan poetry. First, the works that depict blueeyed wicked, terrifying, ruthless, ugly, and deceitful characters and beings are identified. Later, the reason behind this notable negative attitude towards blue eyes is explored and revealed by examining its origins.

Divan Şiirinde İsrâiliyat Bağlamında Hz. Âdem

With the acceptance of Islam by the Turks, serious differences have been observed in Turkish literary activities starting from the XI and XIIth centuries, Literary movement called "Divan literature", which developed under the influence of Arabic and especially Persian literature in the early periods, appeared. Since Divan poetry is a literature that is based on the Islamic religion, the influence of other religions and cultures, which entered into the religion of Islam and which we call Isrâiliyyat, inevitably has made itself felt in this literature. The parables of the Prophets made up a rich material for Divan poetry and has become referenced sources frequently by Divan poets. The creation and life story of Prophet Adam, who is accepted as the first human being in all Abrahamic religions, also attracted the attention of Divan poets, and narrations about him were frequently used in couplets. In this study, the narrations about Hz. Adam in Divan poetry has been analyzed and these narrations have been compared with the verses in the Qur'an in which Hz. Adam is described. As a result of this comparison, the narrations that do not have a reference in the verses or contradict the verses are considered within the realm of Isrâiliyat. Keywords: Israiliyat, Hz. Adam, Diwan poetry, Qur’an parables.

Entertainment of Lover in Divan Poetry

Genel anlamda bugün, hoşça vakit geçirmek manasında kullanılan eğlenmek sözcüğü divan şiirinde farklı anlamlara gelecek şekillerde kullanılmıştır. Bu manaları, aldanmak, avunmak, teselli bulmak, durmak, kalmak, bulunmak, orada olmak, geç kalmak, oyalanmak, zaman geçirmek, ilgilenmek, hoşça vakit geçirmek, bir şeyle meşgul olmak, meşgale, meşgul etmek, teskin etmek, sakinleştirmek, yatıştırmak, oyun oynamak, mutlu olmak, sabretmek şeklinde sıralamak mümkündür. Çalışmamızda divan şiirinden seçilmiş beyitlerle bu anlamlara gelen örnekler verildikten sonra divan şiirinde âşığın eğlenmekten kastının ne olduğu ve eğlence anlayışı, şiir örnekleri üzerinden gösterilmiştir.
 Sevgiliden ayrı iken âşığı hayata bağlayan sevgili ve sevgilinin güzellik unsurları alt başlıklarla açıklanmıştır. “Âşığın eğlencesi” olan bu unsurlar, Edirneli Nazmî’ye ait Mecma‘u’n-Nezâ’ir adlı eserde yer alan “eğlencesi” redifli 15 gazelden yola çıkılarak sınıflandırılmıştır. Mecmuada, Zülâlî’ye ait “eğlencesi” redifli şiire ʿAtâ, Lâmiʿî, Ünsî, Ferîdî, Remzî, Sadrî, Kurbî, Muhyid-dîn Çelebi, Vechî, Hasbî, Mü’min ve Refîkî tarafından yazılmış birer nazire ve mecmuanın mürettibi Nazmî tarafından yazılan iki nazire bulunmaktadır. Bu gazellerde sevgili, sevgilinin hayali, sevgili ile vuslat hayali, sevgilinin mahallesi, sevgilinin yüzü, yanağı, ağzı, dudağı, dişi, saçı, kaşı, kirpiği, gözü, gamzesi, beni, boyu; âşığın gözyaşı, ah u figanı; şiir ve şarap, âşığın eğlence unsurları olarak sayılmaktadır.
 Günümüzde anlam daralmasına uğrayan birçok kelime gibi, eğlenmek veya eğlence sözcükleri de anlam daralmasına uğramıştır. Bugün kullanılmayan bu manalar divan şiirinin zengin örnekleri ile çalışmamızda gösterilmeye çalışılmıştır.

Kemterî Mahlaslı Bir Şairin Şiirlerinde Alevi-Bektaşi Unsurları

Bektashism emerged in the 13th century and was associated with Alevism in Anatolia. Looking at the foundations and influences that make up Bektashism, it is seen that there are Hurufism, Shiism, and Sufism. The thoughts of Bektashi poets and their styles peculiar to their sects also affected their works. Although Bektashism mostly affected dervish lodge literature, divan poetry was also influenced by Bektashism. In this paper, we examined the poems of the poet with the pseudonym Kemterī in the manuscript number OE_Yz_0723 that we found in the İBB Atatürk Library. The work was recorded as a journal in the library. There are poems by other poets at the beginning and end of the work. At the beginning of the work, there is a section consisting of 4 leaves, which is thought to belong to another work. After this section, there is a section titled as “Divān-ı Perākende”. This section contains poems belonging to two poets with Zekāyī and Nizami pseudonyms. Apart from these, some poems do not have pseudonyms. Considering the content of the poems, Alevi-Bektashi elements are noticed. The section in which these poems are included consists of 10 leaves. At the end of the work, the poems belong to a poet named Kazım. The section in which Kemterī's poems are included in the manuscript starts from the 12th leaf. 70 leaves of the work, which has 108 leaves in total, belong to Kemterī. His poems are so many that they can form a divan. The first poem belonging to him in work was written in Nefes verse under the title “Nefes”. The Nefes’ are one of the most frequently used verse forms by Alevi Bektashi poets. Based on this and other poems that follow, we understand that he is a poet who adheres to the Alevi-Bektashi tradition. He mentioned Alevi-Bektashi poets other than himself in his poems. He mentioned about Haji Bektash Veli, Molla Jami, Nesīmī, many sect sheiks, and Alevi-Bektashi poets and gave examples of their poems. He included breaths, stanzas, and elegies in his poems. He used Aruz's prosody in his poems without any mistakes. Although he used different meters, he usually wrote with "fāilātun fāilātun fāilātun fāilun" meter of remel bahri, "mefāilun mefāīlun mefāīlun mefāilun" meter of hecez bahri and wrote poems with "mefāilun mefāīlun feûlun" meter in his Nefes. Besides the meter, he also used the language successfully. The content of his poems constitutes Hazrat Muhammed, Hazrat Ali, Hazrat Hassan, Hazrat Hussein, Hazrat Fatima and the love of Ahl al-Bayt, the Karbala incident, the pain felt from what happened, and the Twelve Imams. There are elegies to Hazrat Hassan and Hussein, dirges containing the Karbala event, the Nefes’, poems with Ali Redif, and poems of advice that he wrote for those who entered the sect. One verse of a dirge he wrote is “Kerbela narıyla dağ-ı sineni dağla bugün (Turkish in origin)” and another verse is “Şah Hüseynin matemidir karalar bağla bugün (Turkish in origin)”. These verses are a small sample of his poems and his commitment to this tradition. We examined Kemterī's poems in terms of the content, verse forms, meter, language, and other elements that make up the work by benefiting from the sources of Alevi Bektashi literature. Kemterī's poems have an important place in terms of Alevi-Bektashi literature and Turkish literature.

An Unknown Fathiyya Written on Behalf of Shaykh Al-Islam Yahya Within the Context of the Issue of Integrıty in Divan Poetry

Bu çalışmanın konusunu XVII. yüzyılda yaşamış “Nisârî” mahlaslı Hüseyin Nisârî Çelebi tarafından yazıldığı düşünülen bir fethiyyenin dîvân şiirinde bütünlük meselesi etrafında incelenmesi oluşturmaktadır. Süleymaniye Kütüphanesi Reşid Efendi Bölümü’nde 853-M yer numarasıyla kayıtlı mecmûada tespit edilen ve fethiyye türünde kaleme alınmış olan bu kasidenin XVII. yüzyılda yaşamış dîvân şâirlerinden Şeyhülislâm Yahyâ Efendi adına yazıldığı tespit edilmiştir. Ayrıca bu şiire dair kaynaklarda herhangi bir bilgi olmadığı sonucuna ulaşılmıştır. Çalışmada, “Kasîde-i Nisârî Efendi der-vasf-ı Yahyâ Efendi” serlevhasıyla kayıtlı 37 beyitten oluşan kasidenin çeviri yazılı metni verilmiş ve diliçi çevirisi yapılmıştır. Akabinde dîvân şiirinde bütünlük meselesine dair ortaya koyulan verilerden hareketle kasidenin incelemesi gerçekleştirilmiştir. Kasidenin incelenmesi safhasında Fransız şiirinde kullanılan anjambman tekniği ile dîvân şiirindeki merhûn mısra ve merhûn beyit terimleri arasındaki ilişkiye ve tezkirelerle dîvân şâirlerinin şiirlerinde geçen, şiirde bütünlüğe işaret eden “hem-vâr/yek-dest/ma‘mûr” kavramlarına değinilmiştir. Bu terimlere dair değerlendirmelerin akabinde Nisârî’nin kaleme aldığı kaside, ilgili terimler etrafında incelenerek şiirdeki bütünlük analiz edilmiştir. Netice olarak kasidede Nisârî tarafından kurulmuş bilinçli bir planın ve konu bütünlüğünün varlığı tespit edilmiştir. Nisârî’nin kasidesinden hareketle dîvân şiirinde bütünlük meselesine dair sınırlı sayıdaki çalışmaya katkı sunmak amaçlanmış; dîvân edebiyatı içerisinde ortaya konmuş manzum eserlerin bütüncül bir gözle değerlendirilmesi gerektiği tezi ileri sürülmüştür.

“İSTEMEZ” POEMS WITH REDIF IN DIVAN POETRY AND AN EVALUATION ON THESE POEMS

Şiirlerde ahengi sağlayan unsurların başında gelen redif, kafiyenin dışında kalan ek veya kelimelerden oluşur. Sözlükte “arkadan gelen, takip eden” gibi anlamlara sahip olan bu kelime divan edebiyatında kafiye düzenini oluşturan bir terim olmuştur. Gazelin anlam dünyası irdelenirken gazelde tercih edilen redif kelimesi/kelimeleri önemli bir konumdadır. Bu tercihler yapılırken rediflerin, gazelin “yek-âvâz” veya “yek-âhenk” olmasına hizmet edecek niteliklere sahip olması beklenir. Klâsik Türk edebiyatı şairleri, adı redifiyle anılan birçok kaside ve gazel nazmetmişlerdir. İşte redif olarak tercih edilen bu kelimelerden bir tanesi de “istemez”dir. İstemek, sözlükte; araştırmak, beklemek, gözetmek, tahkik etmek gibi anlamların dışında “arzulamak, dilemek” gibi anlamlara da sahiptir. Bu kelimenin olumsuzu olan “istemez” kelimesi, araştırmanın konusunu oluşturur. Çalışmada şairlerin bu redifi kullanarak neyi istemediği meselesine beyit temelli değerlendirmeler yapılarak ışık tutulmuştur. On dördüncü yüzyıldan başlayarak yirminci yüzyıla kadar ulaşılabilen divanlardan ve kaynaklardan derlenilen “istemez” redifli gazeller ele alınarak konuyla ilgili istatiskî veriler ortaya konulmuştur. Ele alınan veriler neticesinde bu redifin en çok 18. yüzyılda kullanıldığı, ve şairlerin bu redifle daha çok fâilâtün, fâilâtün, fâilâtün, fâilün kalıbını tercih ettikleri görülmüştür. Makalenin devamında bu redifli gazellerden hareketle şairlerin istemediği unsurlar dokuz başlık altında toplanmıştır. Bu başlıklar: Başka Sevgili/Cânân/Yârân İstemez, Unvan İstemez,P ara/Mal/Mülk İstemez, Derman/Necat İstemez, Şöhret İstemez, Mutluluk/Sürûr/ Neşat İstemez, İster İstemez (İkileme Halinde Kullanım), İster … istemez (Zıtlık Kullanımı), İstemez Redifinin Soru Olarak Kullanımı şeklindedir. Makalede bu durumun sebepleri üzerinde durulacak ve açıklanmaya çalışılacaktır.

Jewish mythology and the reflections of the Torah on Divan poetry: Israiliyyat

Klasik Türk edebiyatı Orta Asya’dan Avrupa’ya uzanan geniş bir coğrafyada yüzyıllar boyunca işlenmiş çok çeşitli ve renkli bir kültürel birikimin üstünde inşa edilmiş zengin bir içeriğe sahiptir. İçeriği oluşturan kaynakların başında özellikle İslam coğrafyasında yaşayan kadim toplulukların ortaya koyduğu dinî ve mitolojik yapıtlar gelir. Bu yapıtların oluşumuna zemin hazırlayan kavimler arasında Yahudiler de vardır. Yahudi mitolojisi veya İsrail kaynaklı rivayetlerin bütününü kastetmekte kullanılan İsrailiyyat sözcüğünün ıstılahî manada da kullanım alanı ve yorumuna dair farklı görüşler ileri sürülmüştür. İsrailiyyat kaynaklı hurafe ve bilgiler sadece İslam coğrafyasındaki dinî kültüre değil, edebî kültüre de sirayet etmiştir. Klasik şairlerin anlam ve imge dünyasında, Kur’an-ı Kerim’de ibretlik bir durumu göstermek için anlatılan kıssaların önemli bir yeri vardır. Kur’an-ı Kerim’de özet olarak anlatılan bu kıssalar Tevrat ve Talmud başta olmak üzere Yahudi mitolojisini oluşturan kaynaklarda daha geniş bir anlatım alanına sahiptir. Bu kaynaklardan elde edilen malzeme İslamî kaynaklarda İsrailiyyat olarak adlandırılmıştır. Klasik Türk edebiyatında bu malzeme şiirin anlam ve hayal dünyasını zenginleştirmek üzere sıklıkla kullanılmıştır. Bu çalışmada Yahudi inancındaki pek çok mitolojik ögenin, teolojik kıssaların, ekinsel ritüellerin divan şiirine yansıması ve Osmanlı edebî kültürüne aksetmesi üzerinde durulmuştur. Kaynağını Yahudi mitolojisi ve Tevrat’tan alan İsrailiyyat’ın, Klasik Türk şiirinde nasıl kullanıldığı ele alınarak incelenmiştir. Çalışmamız bu alanda yapılacak geniş çaplı incelemelere ön ayak olma amacı taşımaktadır.

Traditions of Nizami Ganjavi in the context of Turkish Divan poetry

Traditions of Nizami Ganjavi in the context of Turkish Divan poetry

Nedim’in Anlam Dünyası: Nedîm Dîvânı’nda Edebî Türler, Edebî Tarzlar ve Anlatım Teknikleri

Her sanat eserinde olduğu gibi, Divan şiirinde de anlam ve ifade, şairin üslubunu ve sanatkârlığını belirleyen temel araçlar arasında yer alır. Geleneğe dayalı ürünler veren Divan şiirinde şairler, duygu ve düşüncelerini şiir yoluyla şekillendirip ifade ederken, üslup özellikleri ile diğer şairlerden ayrılırlar. Şairler, sahip olduğu ifade yeteneği sayesinde ortak olan muhtevayı farklı yönleriyle işler. Bu sayede üslup sahibi şairler, diğer şairlere göre her zaman bir adım önde olmuştur. Kendine has üslubu olan ve bu üslup ile tanınan şairlerden biri de, yaşadığı devirle birlikte anılan 18. yüzyılın önde gelen şairlerinden olan Nedîm’dir. Şair Nedîm, Klasik şiirin içerik ve anlatım özelliklerini kendi sanatkâr yaratılışına uyarlayarak işlemiş ve Nedimâne üslubun yaratıcısı konumuna gelmiştir. Bu üslubun daha iyi anlaşılması, Nedîm’n şiirlerinin muhteva ve ifade biçimlerini tanımaktan geçmektedir. Edebî metinlerin kurulmasında önemli bir yer tutan tür, tarz ve anlatım teknikleri; edebiyat metinlerinin anlam derinliğinin anlaşılması ve şairlerin üslup özelliklerinin saptanmasına aracılık eden unsurlardır. Bundan hareketle, eldeki çalışmada, Nedîm’in Divan’ı, baştan sona taranarak, eserde kullanılan edebî türler, edebî tarzlar ve anlatım teknikleri tespit edilmiş ve saptanan unsurlar örnek metinleriyle birlikte verilerek, Nedîm’in üslubunu şekillendiren anlam ve hayal dünyası ortaya konmaya çalışılmıştır.

A Comparative Study on Ashik Seyrânî’s and Ashik Şenlik’s Poems with İptida Repeated Voice

Bu çalışmada farklı coğrafyalarda ve farklı zamanlarda yaşamış olan iki halk âşığının iptida redifi ile yazmış oldukları şiirleri incelenerek mukayese edilmeye çalışılmıştır. Şiirlerini genellikle dörtlüklerle ve hece ölçüsü ile yazan Seyrânî bu şiirini aruz vezni ile beyit şeklinde gazel türünde yazmıştır. Zaman zaman Bektaşilikle olan bağlantısı da dile getirilen Seyrânî, bu gazelinde Hz. Muhammet’ten bahsetmekte ve ona övgüler dile getirmektedir. Âşık Şenlik ise dîvânî türünde yazmış olduğu şiirini dörtlüklerle yazmış ve hece ölçüsünü kullanmıştır. Sünni gelenekten gelen ve yaşamında bu hassasiyeti ile öne çıkan Âşık Şenlik ise bu şiirinde Hz. Ali’den bahsetmekte ve ona övgüler dizmektedir. “Bir işe başlamak, başlangıç” anlamlarına gelen iptida kelimesi hem halk şiirinde hem de divan şiirinde zaman zaman redif olarak kullanılmaktadır. Bu iki şiirde de âşıklar kendi şiirlerinde iptida redifini kullanarak Hz. Muhammet’i ve Hz. Ali’yi başlangıca koymakta, onların bir şeylerin başlangıcı olduklarını ifade etmektedirler. Bu şiirlerin içeriği ve şekli, âşıkların ruh ve zihin dünyalarını yansıtması ve sanat anlayışlarını göstermesi açısısndan önemlidir.

Extracting A Social Type From Divan Poetry: The Example Of The Geda

Adjectives such as homeless, beggar, and forlorn describe the geda. Geda, which is one of the most frequently referenced character types in Divan literature, also holds a large place in Navā’ī’s four divans written in Chagatai Turkish. It is also important because it is one of the main characters of the divan poetry tradition and many divan poets including Navā’ī defines themselves as a geda. In this study, the geda, only one of the 150-odd social types identified in our doctoral dissertation study, is discussed. While revealing how the geda is referred to in the poems it is also aimed to present the sociological frame which is applied to all the social types in the dissertation study. After the data obtained by scanning all the poems in divans of Navā’ī are examined, many issues can be detected such as who the geda is, his daily life, his look, etc. In addition to these issues, some deeper sociological points such as why a person becomes a geda, how society looks at him, the place of the geda in social stratification, and his relation to other social types can be determined clearly. It is seen that the poet draws a geda profile, sometimes indirectly through similes, contrasts, or metaphors, sometimes by directly depicting it. This process is called “characterization” in literature and “categorization” in sociology. Studying poems with a sociological framework not only contribute to a better understanding of the usage of characterization in literature it also helps us to understand how and to what extent literature is related to social life. The similarities between the concepts of “type character” of literature and “social type” of sociology will be shown practically; The functionality of preparing a “thematic glossary” in the process of determining the characters or social types from a literary work will be demonstrated.

Metaphorizing Places in Classical Turkish Poetry: Idol Houses

Classical Turkish poetry is important in terms of reflecting the cultural and sociological structure of Ottoman society together with different images and dreams in texts. Places that symbolize the general characteristic structure of a society and nation have also been the main material of poems. In the texts in which Divan poetry put love at the center, idols, one of the objects that symbolize beauty, are among them, when they use concrete signs in their depictions of the beloved, the main actor of this phenomenon. Concepts such as sanem and nigar are products of human art and represent perfect beauty aesthetically. The places of worship of the Christian religion (churches, monasteries, etc.) in which these objects, which are seen as the symbol of beauty, are located, together with the cities and countries identified with these concepts, are frequently used as an element of simile in classical Turkish poetry. The places where these objects are located have taken shape around this meaning. In this study, by examining the texts of classical Turkish poetry, the place of idol and idol concepts in the meaning world of this poem is tried to be determined.

Fahriye in Pseudonymous Couplets: The Example of the Fehim-i Kadim Divan

In the tradition of divan poetry, fahriye, which can be defined as the poet's boasting of himself and his art, has been used in many forms, especially in eulogies. Fahriye is the mention of the poet's talent, his verse, his prose, the power of his pen in exaggerated expressions with one or more verses. Initially, the function of the fahriye sections, which poets used as a means to convey their wishes to the elders of the state with whom they presented their odes, changed over time and the number of verses increased. In addition to this, fahriye have started to be seen in other forms of verse. After the odes, fahriye examples are most commonly found in the pseudonym verses of ghazals. When these verses are analyzed, it is seen that poets praise their poetry and poetry with certain phrases.These similar expressions used by poets when they tefahür (reflect) also convey their views on poetry, poetry and art. In the study, the verses of the ghazals of Fehîm'i Kadim, one of the poets of the 17th century, will be discussed.The pseudonym couplets of Fehîm, who is the representative of the Sebk-i Hindi movement, are the last in terms of fahriye is extremely rich.The verses of the poet's tefahür (reflection) were taken into account and translated into modern Turkish.Based on these verses, it was determined how Fehîm evaluated his own poetry and poetry and what expressions he used when making these evaluations. These data were tried to be classified, exemplified and processed under certain headings.

Smile of the Crescent: Constructing a Future Identity Out of Historical Ambiguity in İstiklal Marşi (with Translation)

Abstract This article analyses identity construction in İstiklal Marşi (“Independence March”), the national anthem of the Republic of Turkey, within the theoretical framework of Eurocentric nation-state rhetoric. It argues that the continuing success of the text, written by Mehmet Akif [Ersoy] in 1921, is independent of the ideological stand of its author, and lies instead in its conveyance of a modern nation-state identity. In order to demonstrate this, the article first depicts the circumstances of the adoption of the national anthem and its immediate reception in Turkey. Afterwards, it examines identity construction in the anthem and reveals that the war against European forces determined the self-perception of the nation by both the negation and mirroring of the other. It concludes that, by foregrounding certain elements such as l’esprit frondeur and faith, and by interpreting the convention of Ottoman Divan poetry, the poet infused the cultural and aesthetic legacy of the past into the future needs of a nation-state.

A Translation Criticism; Eda: An Anthology of Contemporary Turkish Poetry

This study intends to present the readers of Turkish Poetry in English a translation criticism of Eda: An Anthology of Contemporary Turkish Poetry. The editor-translator, Murat Nemet-Nejat, positions the mystic Sufistic essence of Turkish literature, the legacy of Divan Poetry, to the core of contemporary Turkish poetry in the paratextual material. This claim is an overgeneralization because it underestimates other influences. Moreover, a comparative analysis of the source poems to the translations indicated that contrary to his overemphasis, the translator does not display close thematic or formative renderings of the poems that contain the Sufistic “essence” which he calls “eda”. Rather, the characteristic Sufistic elements are eliminated and poems are manipulated to such an extent that will not escape a postcolonial criticism. Shortly, the anthology offers the readers a rewriting that provides the readers with a distorted representation of Turkish poems in an orientalist alignment embellished with homoerotic images.

Divan Şiirinde İlk Dönem Bazı Veli ve Mutasavvıflar

Divan literature, a style of writing under Persian and Islamic influence, is very prescriptive. The Divan poets generally stayed within these rules but formed deep layers of meaning together with mazmun and concepts. Divan poetry, which benefits from many fields, from celestial books to astronomy, mythology to legend, miracle to superstition, and medicine to math, is also very rich in terms of individuals who have become mazmun. Some of these individuals are saints who have become famous for their events and narratives. These saints and Sufis have been the material of poetry in various aspects. Some are the result of a miracle, some are an example, some are penned with a work, some are the material of the poem because of the suitability of its name to be used with tawriye and pun. The Divan poet seeks to address the same subject with a different perspective and a new meaning. Therefore, the same name can appear in many different parables. The veli and mutas Sufis discussed in this study are those who have made a breakthrough on the path of Sufism and sect in general and have been the pioneers of the period in which they lived and the periods after them. Examples are given about the aspects of these individuals whose lives are briefly mentioned in the divans.

Umutsuz Âşıklara Karşı Zalim Maşuklar: John Keats ve Felicia Hemans’ın Şiirlerindeki Efendi-Köle Benzetmesi

Although love of nature as a source of inspiration is one of the primary themes in Romantic period, romantic love, which conveys the passion, pleasure, or the pain of love, often appears as a common theme in Romantic poetry. Romantic poetry becomes as a fertile space where some of the poets explore romantic love as a powerful, intense, and irresistible emotion that gives pain and melancholy rather than pleasure and happiness. I argue that the uneasy relationship between the lovers and beloveds in Romantic poetry, particularly in poems of John Keats and Felicia Hemans parallels with a long-lasting theme, the pain of love, depicted through the sultan-servant or master-slave analogy in Ottoman Divan poetry. Discussing the function of master-slave analogy in Ottoman Divan poetry and theorizing love within philosophical and scientific contexts with the ideas of Ficino and Hegel, this paper examines how Keats and Hemans employ this analogy in their poems and explore the pain of love to demonstrate the power dynamics between the lovers and beloveds.

SİYASETNÂMELERDE VE DİVAN ŞİİRİNDE EKONOMİK DÜZENİ BOZDUĞU BELİRTİLEN BAZI İKTİSADİ VE İDARİ SORUNLAR

Türk-İslâm literatüründe nasihatnâme tarzında pek çok eser kaleme alınmıştır. Yazılan bu eserlerde pek çok konu hakkında usul ve erkâna dair öğütler verilmiştir. Bu konulardan bir tanesi de insanların üretim, tüketim, dağıtım gibi etkinliklerinden oluşan ekonominin tertibi ile ilgili tavsiyeler hakkındadır. Toplumun sosyal, siyasi ve ekonomik durumuna dair bilgiler verilmiş olan kimi müstakil eserde devletin ekonomik durumu ile ilgili sorunlar ile bu sorunların çözümüne dair de önemli bilgiler yer almaktadır. Yûsuf Has Hâcib’in Kutadgu Bilig’i, Gelibolulu Mustafa Âlî’nin Nushatü’s-selâtîn’i veya Koçi Bey’in risâleleri gibi siyâsetnâme geleneği içerisinde yer alan mühim eserler ile nasihat üslubu üzere kaleme alınmış kimi başka kaynaklarda yöneticilere emanet olan halkın geçiminin sağlanması ve devlet ekonomisinin düzenli olabilmesi için alınması gereken tedbirler ifade edilmiştir. Esasta eserlerde bahsi geçen sorunlar, idari ve iktisat sistemi ile ilgili sorunlar olarak ikiye ayrılmıştır. Bu çalışmada da söz konusu eserlerde yer alan nasihatler dikkate alınarak ekonomik sorunları doğuran sebepler ile bu alandaki problemlere karşı geçmiş dönemin aydınları olan müelliflerin verdikleri kimi çözüm önerilerinin incelenmesine gayret edilmiştir.

Divan Şiirinde Geçen Musiki Istılahlarına Dair Genel Bir Tasnif Denemesi

In the history of classical Turkish literature, there are many poets who have knowledge in the field of music, who have been instrumental in the introduction of musical terms into poetry because they wrote poems with the elements of music. Musical tunes, tempos, instruments and parts of instruments are the most used musical terms in the language of poetry. Musical tunes and and instruments are also classified separately within each of them, as they add different meanings to the poem according to their genres and where they are used. In addition, terms other than these titles related to performing music were also evaluated. The persons and places mentioned in the musical performance have also been classified within themselves, as far as they can be determined in the studies so far. In this study, which is intended to contribute to the researches on music, a new classification has been made regarding the musical terms mentioned in the divan poetry. The main purpose here is to make a classification only for the aforementioned terms. There is no clear conclusion as to how these terms can be examined within the classical poetry tradition. Therefore, it is aimed to raise concerns that there is such a bet regarding musical terms.