Antoni Gaudí – samotność geniusza

Ewa Grajber

doi:10.17951/i.2018.43.2.41-53

Abstract

<p>Antoni Gaudí to kataloński architekt, wszechstronnie uzdolniony, innowacyjny, twórczy, uznawany za geniusza. Kim właściwie jest geniusz i czy musi być skazany na samotność? To osoba obdarzona wyjątkowymi zdolnościami, jej sposób postrzegania świata i działania wychodzi poza ramy tego, co uważa się za normalne, logiczne czy akceptowalne. Zazwyczaj nie jest mu łatwo funkcjonować w społeczeństwie, wśród mniej wybitnych jednostek, gdzie często ma do spełnienia jakąś szczególną misję. Patrząc na życiorys Gaudíego, można dostrzec zmagania z administracją, zleceniodawcami projektów, które nie zawsze były realizowane, czy z wykonawcami wątpiącymi w wytrzymałość konstrukcji. Jego budowle wielokrotnie wzbudzały emocje i były przedmiotem krytyki, były pożywką dla prasy i karykaturzystów, podobnie jak ich twórca. Czy Gaudí czuł się samotny? A może samotność geniusza nie jest taka, jak my ją pojmujemy czy definiujemy?</p>

Highlights

Nie wystarczają mu rysunki; własnymi rękami musiał stopniowo kształtować materię tak, by ukazała przebudzenie się do życia, aż każdy element nabrał kształtu i znalazł swoje miejsce już na zawsze [...]33
Jeśli geniusz to boska iskra, to może przez to, że „dotyka światła”, żyje w innym wymiarze, którego my nie widzimy, ma inne postrzeganie świata, czerpie ze źródła znajdującego się poza naszym ludzkim rozumieniem, żyjąc nie w przeszłości, teraźniejszości czy przyszłości, lecz ponad pojmowanym przez nas czasem?

Summary

Introduction

Że Gaudí, który dziś ma stałe miejsce w podręcznikach do architektury, a jego budowle co roku są odwiedzane przez miliony turystów, niemal przy każdym swoim projekcie musiał mierzyć się z wieloma problemami. Często zmagał się z administracją, ze zleceniodawcami projektów, które nie zawsze były realizowa- Jego budowle wielokrotnie wzbudzały emocje, ale też były przedmiotem krytyki – stawały się pożywką dla prasy i karykaturzystów, podobnie jak ich autor.

Results

Conclusion