Pejzaż jako labirynt pamięci.

Abstract

Obrazy Hongkongu stały się znakami szczególnymi twórczości Wong Kar-waia, łącząc sięz charakterystycznym dla reżysera tematem pamięci i przemijania. W artykule wyróżniono dwa zasadnicze typy przestrzeni. Pierwszy z nich wiąże się z dynamicznym obrazem metropolii z lat dziewięćdziesiątych, rejestrującym specyfikę miejsca skazanego na nieuchronną zmianę. Drugi to wizja Hongkongu jako miasta z przeszłości, przefiltrowana przez zwodnicze mechanizmy pamięci. W obu przypadkach pejzaż nabiera labiryntowego charakteru, podkreślanego przez nieoczywiste relacje między przestrzenią otwartą i zamkniętą, fragmentaryzację oraz powtórzenia dotyczące zarówno scenerii danego filmu, jak i miejsc występujących w różnych narracjach. Kontrapunktem dla tak obrazowanych lokacji są przestrzenie zewnętrzne względem miasta, odporne na działanie czasu. W analizie podjęto też problem Hongkongu wyobrażonego, odnajdywanego przez reżysera w innych metropoliach, tak różnych jak Tajpej, Nowy Jork czy Buenos Aires.