O architekturze umacniania w opiece hospicyjnej nad dzieckiem jako wyzwaniu dla pracy socjalnej

Abstract

Istotą pracy socjalnej jest troska o drugiego człowieka, jego dobro, wsparcie i pomoc w rozwiązywaniu życiowych problemów. Charakter niesienia pomocy jest jednak uzależniony od przyjętej przez daną grupę społeczną perspektywy pomagania, a co za tym idzie – uruchomienia zintegrowanego systemu wraz z jego infrastrukturą, kadrą zawodową oraz kanonem uprawnień i przywilejów. W polu pracy socjalnej z dzieckiem terminalnie chorym coraz częściej wykorzystywane jest podejście umacniania (empowerment). Jego dopełnienie stanowią dwie koncepcje: resilience, ułatwiająca zrozumienie mechanizmów pozytywnej adaptacji małego pacjenta i jego opiekunów w obliczu choroby, oraz dezintegracji pozytywnej, nastawionej na usankcjonowanie uprawnień i przywilejów dla tej grupy społecznej (chory terminalnie pacjent i jego opiekunowie), która ze względu na swoją sytuację osobistą ma ograniczone możliwości doświadczania pełni życia. Wymienione podejścia mogą być przydatne w budowaniu relacji terapeutyczno-pomocowej z dzieckiem w opiece hospicyjnej. Niemniej jednak ich stosowanie w praktyce pracy socjalnej wymaga od profesjonalistów uważności oraz umiejętnego zaangażowania samego dziecka w proces zmiany ukierunkowanej na poprawę jakości życia jego i opiekunów.