Abstract
Technika słowotwórcza, którą zbadano, to derywacja czasowników, dokonująca się przez wymianę prefiksów. Została ona odkryta i zdefiniowana w 2006 roku przez Joannę Stankiewicz, jej teoria została rozwinięta w 2006 i 2009 roku przez Michała Wiśnickiego dla języka polskiego oraz w 2010 roku przez Wandę Fijałkowską dla języka francuskiego. W obu językach używane są różne pary przedrostków. Motywacja semantyczna drugich członów tych par werbalnych staje się oczywista, jeśli posłużymy się parafrazą słowotwórczą (wg definicji Jadwigi Puzyniny). Poprawnie sformułowana parafraza derywatu powinna zawierać prefiks podstawy. Ten rodzaj parafraz nie bywa stosowany przez morfologów badających język francuski, lecz może znaleźć zastosowanie w studiach nad tym językiem. Z punktu widzenia logicznego czynność określona czasownikiem pochodnym nie może wydarzyć się wcześniej, niż zakończy się czynność wyrażona czasownikiem bazowym: nie można <em>odkręcić </em>czegoś, co nie jest <em>przykręcone</em>, ani <em>rozbudować </em>budynku, który nie został jeszcze <em>zbudowany</em>. W przeciwnym razie nie można wytłumaczyć, że przedrostki w takich czasownikach, jak: <em>débrigader</em>, <em>recharger</em>, <em>surgeler</em>, <em>odrysować, oddzwonić, nabroić </em>są specyficzne, i nie zostały po prostu dodane do podstaw bezprefiksalnych. Pomimo różnic między polskimi i francuskimi czasownikami dokonanymi pojawiają się wspólne dla nich produktywne wzorce, np. tworzone są derywaty anulatywne, transformatywne, kierunkowe i efektywne. Przeprowadzone analizy stanowią pierwszy krok w stronę dowodu, że opisywana technika słowotwórcza jest uniwersalna.
Highlights
Technika słowotwórcza, którą zbadano, to derywacja czasowników, dokonująca się przez wymianę prefiksów
The word-formation technique to be tested is the derivation of verbs by exchange
obvious if we resort to word-formation
Summary
La comparaison des dérivés français et polonais comme un test d’universalité d’une technique de construction de mots. Il s’est avéré que cette technique occupe une place importante dans le système polonais de construction de mots, et fait montre d’une grande diversité formelle et sémantique, et les préfixes engagés sont fortement spécialisés dans leur instruction. Dans la littérature morphologique traitant du français sont citées le plus souvent les mêmes procédures principales de formation de mots que dans les ouvrages portant sur le polonais : la suffixation, la préfixation, la troncation (surtout l’apocope), la parasynthèse, la conversion, la composition. Nous avons entrepris une recherche approfondie (Fijałkowska, 2016), pour mieux cerner l’étendue de cette procédure et vérifier la pertinence du classement sémantique de Wiśnicki en dix groupes – distributifs, annulatifs, supplémentaires, intensifs, restauratifs, transformatifs, répétitifs, méthodiques, de direction d’action, réactifs – applicable, au premier coup d’œil, au français comme au polonais. Elle fait montre d’une activité forte, stable, ce qui se traduit, outre un nombre fort de dérivés, 1. par la présence des lexèmes verbaux DÉP non attestés sur Internet, 2. par leur appartenance à toutes les couches lexicales – des unités du langage fréquent jusqu’aux créations marginales, 3. par la création de DÉP de deuxième ordre (à partir de DÉP issus, eux, de V simples)
Sign-in/Register to view highlights & summary Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callMore From: Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio FF – Philologiae
Disclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
