Charakterystyka doręczeń dokonywanych przez komornika sądowego w polskim postępowaniu cywilnym w kontekście art. 139 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego

Abstract

Listen

Translate article

Doręczenia komornicze istotnie wpłynęły na prawidłowość dokonanych doręczeń pism sądo­wych. Wprowadzone przepisy położyły kres tzw. fikcji doręczenia osobom fizycznym, która oznaczała, że po dwóch próbach doręczenia sąd mógł przyjąć, iż dokument został skutecznie doręczony. Uznano, że zbyt często prowadziło to do uszczerbku w prawach pozwanych, w szczególności tych, którzy od dłuższego czasu nie za­mieszkiwali pod adresami wskazanymi przez powodów – często, z uwagi na prawidłowe (fikcyjne) doręczenie nakazów zapłaty, byli oni zobowiązani do zapłaty kwot wynikających z prawomocnych orzeczeń sądowych. Niestety, pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów zdarzały się przypadki podawania przez powo­dów niezweryfikowanych lub wręcz nieprawdziwych adresów. Ustawodawca obligatoryjnie w art. 1391 Kodek­su postępowania cywilnego wprowadził do polskiego porządku prawnego doręczanie pism za pośrednictwem komornika sądowego w przypadku, gdy pozew lub inne pismo wywołujące potrzebę obrony praw pozwanego nie zostało skutecznie doręczone pozwanemu zgodnie z art. 131–139 K.p.c. Tym samym ustawodawca, wbrew zasadzie doręczeń rutynowych, nałożył wynikające z nich obowiązki nie na organ procesowy, lecz na inicjatora postępowania w sprawie. Niniejsze opracowanie ma na celu przedstawienie instytucji komornika sądowego w polskim postępowaniu cywilnym oraz omówienie jej zalet i wad. Jest to szczególnie istotne w świetle zmian wprowadzonych nowelizacją Kodeksu postępowania cywilnego z dnia 9 marca 2023 r., obowiązującą od dnia 1 lipca 2023 r., które mają usprawnić ten rodzaj służby.