CEZA MAHKEMELERİ ARASINDA BEKLETİCİ SORUN KARARI

Abstract

Görülmekte olan bir ceza davasında, dava konusu sorunun çözümü,
 bazı hallerde ceza mahkemesinin yetki alanı dışında kalan bir sorunun
 çözümüne bağlı olabilmektedir. Bekletici sorun olarak adlandırılan
 bu sorunlar bağlantının bir neticesidir. Bu duruma ilişkin olarak Ceza
 Muhakemesi Kanunu’nun 218’inci maddesinin birinci fıkrası yol
 gösterici niteliktedir: “Yüklenen suçun ispatı, ceza mahkemelerinden başka bir
 mahkemenin görev alanına giren bir sorunun çözümüne bağlı ise; ceza mahkemesi
 bu sorunla ilgili olarak da bu kanun hükümlerine göre karar verebilir. Ancak
 bu sorunla ilgili olarak görevli mahkemede dava açılması veya açılmış davanın
 sonuçlanması ile ilgili olarak bekletici sorun kararı verebilir.” Çalışmada, söz
 konusu hükmün lafzi olarak yorumlanması ile ceza mahkemelerinin bir
 başka ceza mahkemesinin kararını bekletici sorun sayamayacağı sonucuna
 ulaştık. Doktrinde Türk Ceza Kanunu’nun 127. maddesinde düzenlenmiş
 olan “İsnat edilen ve suç oluşturan fiilin ispat edilmiş olması halinde kişiye ceza
 verilmez. Bu suç nedeniyle hakaret edilen hakkında kesinleşmiş bir mahkûmiyet
 kararı verilmesi halinde, isnat ispatlanmış sayılır.” hükmünün kıyas yoluyla
 ceza mahkemeleri arasında bekletici sorun kararı verilebileceği görüşü
 eleştirilmiştir. İstisna hükümlerde kıyas metodu uygulanamayacağı
 için ceza mahkemeleri arasında bekletici sorun kararı verilemeyeceği
 sonucuna vardık. Böylesi durumlarda mümkün olduğunca mahkemeler
 arası bağlantı nedeniyle davaların birleştirilmesi ile sınırlı ve zorunlu
 durumlarda başvurulmak üzere ceza mahkemeleri arası bekletici sorun
 kararı verilmesine imkân tanıyacak şekilde CMK m. 218/1 hükmünün
 revize edilmesi gerektiği kanaatine vardık.