Teza/cel – Retrospektywna bibliografia narodowa jest dobrem kultury, źródłem do historycznych badań księgoznawczych w kraju. Celem artykułu jest propozycja zdefiniowania terminów „dziedzictwo bibliograficzne” i „narodowe dziedzictwo bibliograficzine” w kontekście dziedzictwa dokumentacyjnego i kulturowego. Drugim zagadnieniem jest ukazanie znaczenia retrospektywnych bibliografii piśmiennictwa narodowego, mianowicie Bibliografii polskiej Karola Estreichera i Bibliografii polskiej 1901-1939 jako istotnych elementów dziedzictwa kulturowego i najważniejszych źródeł do badania historii ruchu wydawniczego w Polsce (statystyka, oferta tytułowa, wydawcy, geografia wydawnicza, aktywność autorska, przekłady piśmiennictwa obcego itp.). Trzecim problemem jest przedstawienie stanu opracowania polskiej retrospektywnej bibliografii narodowej za okres 1901-1939. Metody badań – Podstawą była analiza piśmiennictwa dotyczącego narodowych bibliografii retrospektywnych oraz ocena aktualnego stanu prac nad nimi na podstawie sprawozdań i informacji wydawniczych. Wyniki i wnioski – Na podstawie przeprowadzonej analizy zaproponowano przyjęcie terminu „dziedzictwo bibliograficzne”, mieszczącego się w zakresie „dziedzictwa dokumentacyjnego”, oraz zaliczenie do „narodowego dziedzictwa bibliograficznego” pomnikowych, czyli najbardziej istotnych dla narodu, nauki i kultury, spisów bibliograficznych (narodowych, dziedzinowych, regionalnych, osobowych), w tym przede wszystkim retrospektywnych bibliografii narodowych: Bibliografii polskiej Karola Estreichera i Bibliografii polskiej 1901-1939. Uznano za konieczne zintensyfikowanie w Bibliotece Narodowej prac nad bibliografią piśmiennictwa narodowego za okres 1901-1939. Zaproponowano podjęcie starań o włączenie Bibliografii polskiej Estreichera wraz z jej dokumentacją na Polską Listę Krajową Programu UNESCO „Pamięć Świata”.