Ottoman Poetry Research Articles

Art and Patronage: Revisiting Ottoman Poetry From the perspective of İnalcık and Andrews

As life was shaped around the sultan and the court in the Ottoman Empire, being close to the absolute authority, the shelter of honor and prestige, was a necessity. Being honored by the sultan and having his favor was a must to be the "sultan of poets". Since the biggest compliment was to be a companion of the sultan, one had to reveal all his talent and mastery in the valley of poetry. In this context, the view "talent is subject to compliment" is important. However, it should be noted that almost every poet wanted to be the companion of the sultan, not his bookkeeper. That is, poetic concern preceded political concern. The patrimonial characteristic of Ottoman poetry was the event of tide between the poet's loss of prestige and his desire for reputation. The paradox between the poet's aesthetic concern and patrimonial patronage constituted the essential point of Diwan poetry. The artist was always tested on the fine line between art and life. A pen is the only thing remaining in the shadow of art and power. Each literary period has its unique conditions and sense of art. These conditions should be considered while evaluating a literary work or artist. By his very nature, an artist has poetic and political concerns. Any one of these concerns may be prioritized depending on the characteristics of a period. They may also vary from one artist to another. In this regard, the present study compares the evaluations of Halil İnalcık and Walter G. Andrews in their works titled Şair ve Patron [Poetry and Patron] and Şiirin Sesi, Toplumun Şarkısı [Poetry's Voice, Society's Song] respectively.

In the Garden of Ottoman Poetry : Spatial Design and Perception in Ottoman Poetry

In the Garden of Ottoman Poetry : Spatial Design and Perception in Ottoman Poetry

Fuzûlî’yi Heidegger ile Okumak: Varlık ve Yokluk arasında Şiirsel Dil

Bu makalenin temel amacı, 16.yy. Azerî sahası Divan şairlerinden Fuzûlî’nin şiir dünyasını 20. yy. Alman filozofu Martin Heidegger’in varlık düşüncesinden hareketle ele alarak dil, varlık ve yokluk kavramları arasında bulunan ilişkiyi incelemektir. Heidegger’in felsefi metinleri ve Fuzûlî’nin gazellerinde, varlık ve yokluk arasındaki bağlantının insanın sonlu bir varoluşa sahip olması bağlamında benzer bir şekilde temellendirildiği görülmektedir. Üç temel bölümden oluşan makalenin birinci kısmında Heidegger’in erken ve geç dönem düşüncesindeki ontolojik bütünlük ortaya konmakta, böylelikle varlık ve yokluk düşüncesinin şiirsel dil ile olan topolojik bağlantısı irdelenmektedir. İkinci bölümde Fuzûlî’nin şiir dünyası tasavvuf düşüncesi ve rindane tarzın temel kavramları ile açıklanmakta, Fuzûlî’nin bu kaynaklardan nasıl beslendiği ifade edilmektedir. Üçüncü kısımda Fuzûlî’nin seçme gazellerinden beyitlerin Heidegger düşüncesi bağlamında bir yorumu sunulmakta, buna göre varlık ve yokluk arasındaki bağ bir karşıtlıktan ziyade birbirine geçişlere izin veren bir karşılıklı olma kavramı çerçevesinde izah edilmektedir. Sonuç kısmında tartışıldığı üzere, Heidegger ile Fuzûlî için insanın sonlu varlığının şairane bir varoluş tarzıyla tecrübe edilebileceği fikri ortaktır. Fuzûlî’nin şiiri tasavvuf geleneğinde görülen ontoteolojik etkiler sergilemekteyse de, şairin maddî çokluklar dünyasından uzaklaştığı ölçüde yok olarak Varlığın kendisine ulaşabileceğini düşünmesiyle, Fuzûlî kendine özgü bir varlık anlayışı yaratmayı başarmıştır. Heidegger’de bu tür mistik bir varlık anlayışı olup olmadığı şüphelidir. Öte yandan her iki düşünür için de sonlu bir var olmanın daha derin bir tecrübesi varlık ile yokluk arasındaki karşılıklı harekete konumlanmaktadır. Var olmanın ne anlama geldiği, ölüme-doğru-olmakta, yani yok oluş esnasında ortaya çıkarak kendine şiirsel bir mesken bulur. Buna göre, var olmanın nasıl yok olmaya doğru olmak anlamına geldiği ve bunun dilde ne anlamda şiirsel bir tecrübe olarak belirdiğini Fuzûlî’nin gazellerinde incelemek, Fuzûlî’nin fikir dünyasının daha derinlemesine anlaşılmasına izin vermiştir.

The mythological journey of the Kaknus and its place in Ottoman poetry

The mythological journey of the Kaknus and its place in Ottoman poetry

Nâlî’nin Kürtçe Divanında Türkçe Unsurlar

Kurdish is a widely spoken language in many countries. It has been influenced by Persian and Arabic a lot through the history. Kurdish has been enclosed and interacted with Turkish right after Ottoman invasion in Iraq. There is no study about Turkish influence on Kurdish so far according to our scanning so that this study will be the first one ever. We have scanned, the Divan of Nali, a book by Nali who wrote poems in Sorani Kurdish in 19th century. In his Divan, there were 40 words in total: 33 Turkish words, 3 words carried into Kurdish by Turkish, and 4 words that have Turkish prefixes or suffixes. The outcomes have been categorized by phonetic, thematic, semantic, and etymologic respectively. After the evaluations, we have found out that there is a significant Turkish influence in Nali`s Divan. We have used a combined method in this study. Keywords: Nali, Nali`s Divan, Classical Ottoman Poetry, Kurdish Divan, Turkish Loanwords in Kurdish

Cultural Integration and the Making of Empire: Ottoman Poetry in Seventeenth-Century Bosnia

This article examines Bosnian participation in Ottoman poetry production in the seventeenth century. It follows the careers and personal lives of thirty seventeenth-century Ottoman-Bosnian poets, and identifies common career trajectories, poetic styles, and relations with other segments of Ottoman society. Since poetry was a central component of Ottoman culture, this analysis of Ottoman-Bosnian poetry production sheds new light on Bosnian cultural integration into the Ottoman Empire, thus adding another layer to our understanding of Bosnian incorporation into the Ottoman Empire. Bosnians' active participation in Ottoman poetry cycles is a manifestation of Bosnian identification with Ottoman culture more generally. Moreover, this article claims that this cultural identification stood on the basis of Bosnia's successful political and military integration into the Ottoman Empire.

The Last of an Age: The Making and Unmaking of a Sixteenth-Century Ottoman Poet

The Last of an Age: The Making and Unmaking of a Sixteenth-Century Ottoman Poet

MIR ALISHER NAVOIY FORS SHE’RIYATINING SHOIR-QO‘MONDON USMONLI SULTONI SELIM I (1512–1520) SHE’RIYATIGA TA’SIRI

This article discusses the importance of Persian poetry in the work of Alisher Navoi and how much they were valued in the Ottoman Empire. In particular, it is noted that Sultan Boyazid I (1481-1512), under the influence of Navoi ghazals, ordered the creation of works in the style of poetic poetry. It is unclear whether these assumptions are based on explicit historical fact, but the author bases this assumption on the proximity of Ottoman poetry to Navoi's ghazals. The author analyzes the work of Navoi, studying the work of the Ottoman ruler Sultan Selim I. The reason for this is that he was a contemporary of Navoi, better known for his Persian poems in poetry, and, most importantly, in the first half of the XVIth century, the Ottoman literary critic Latīfī, a close a contemporary of the Sultan, admitted that Selim was inspired by the poetry of Navoi. Clarifies the issue under consideration. The author also interprets ideas in terms of couplets. Speaking about the activities of Sultan Selim I, it is said that most of his work was composed of poems, and most of them were answer poems. The author also notes new discoveries in science using Selim's Per-sian ghazals, edited by Paul Horn. The author's research confirms the similarity of couplets in the desired weight, as well as the fact that the size of seven-couplet verses in Navoi is five couplets in Selim's work, which gives the reader another novelty

Geleneğin İcadı: Divançe ve Divan

Klasik Osmanlı şiiri konusundaki tartışmalar Türkiye’de modernleşme sürecinin en kritik konularından birini oluşturur. Bu tartışmalar özellikle Tanzimat döneminden başlayarak her dönemde çeşitli endişeleri kristalize eder. Osmanlı şiirine yönelik bütün yaklaşımlar açıkça ideolojiktir. Pek çok yazar dönemsel niyetleri göz önünde bulundurarak edebî kanonun teşkili için bu ideolojilerden yararlanır. Türk edebiyatında kökenleri Tanzimat’a kadar giden kutuplaştırıcı antagonist söylem gelenekle ilgili polemiklerde de belirleyici çizgi halini almıştır. Hem seküler hem de muhafazakar kesimin analizlerinde Osmanlı şiiri önemli bir semptoma dönüşür. Bu çalışma Osmanlı şiirinin alımlanmasının hikâyesinden yola çıkarak Cumhuriyet döneminde yazılan iki kitabı incelemeyi amaçlamaktadır. Behçet Necatigil’in Divançe (1964) ve Turgut Uyar’ın Divan (1970) isimli şiir kitapları Osmanlı şiiri tartışmalarında önemli bir ağırlığa sahiptir. Eleştirmenler her iki kitabı yapısal özellikleri nedeniyle Asya Tipi Üretim Tarzı aracılığıyla ele alır. Asya Tipi Üretim Tarzı’na ilişkin analizler kültürel alanda Osmanlı tarihi ve edebiyatının okunmasında önemli bir değişim yaratır. Bu makale Osmanlı şiiri tartışmalarını merkeze alarak ideolojik angajmanların rolünü Divançe ve Divan üzerinden incelemeyi amaçlamaktadır.

The lion metaphor in Ottoman poetry

Batı retoriğinde metafor, klasik Türk edebiyatındaki ismiyle teşbih terimi önemli edebî bir sanattır. Nitekim teşbih unsurlarının zengin olması, sanatçının resmetmek istediği tablonun okuyucunun zihninde tam anlamıyla canlanmasını sağlar. Böylece metinler okuyucusuna bilgi verirken edebî zevk de verir. Bunun yanında teşbih, bir nevi teşbih çeşidi olan istiare ve onun alt tipinde yer alan bazı edebî sanatların doğmasına da zemin hazırlamıştır. Bu makalede klasik Türk edebiyatı bünyesinde şiir mümessillerinin kendilerini en iyi ifade ettikleri, sanat becerilerini sergiledikleri eserler olan divanlarda hayvanlar âleminden teşbih sanatı çerçevesinde zikredilen aslan araştırılmıştır. Araştırma farklı yüzyıllara ait on bir divandan seçilen örnek beyitlerle tamamlanmıştır. Makalede divan şiirinde aslanın nasıl ve ne şekilde geçtiği tespit edilmiştir. Tespit edilen metinler doğrultusunda aslanın fizikî özellikleri açıklanarak eski Türk edebiyatına kaynaklık eden kitaplar yardımıyla seçilen örnek şiirler yorumlanmıştır. Bu bağlamda makale iki bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde divanlarda gazel nazım şeklinde yazılmış şiirlerde geçen aslan ele alınmıştır. İkinci bölümde ise divanların başında kaleme alınan kasidelerde benzetilen unsur olarak zikredilen aslanın gazel nazım şeklindeki şiirlerde de olduğu gibi kimlere, hangi özelliklerinden dolayı benzetildiği incelenmiştir. Kasidenin yazım amacı doğrultusunda aslana benzetilen tarihteki önemli kişiler kaynaklar yardımıyla tanıtılıp onların özellikleri ve başarıları yeniden hatırlatılmıştır. Böylece gerek alan çalışması yapan araştırmacılara gerek edebiyatseverlere günümüz Türkçesinde de teşbih ögesi olarak kullanılan aslanın klasik Türk edebiyatında nasıl kullanıldığı, eski kültürümüzde hangi şahıslara benzetildiği açıklığa kavuşturulmuştur.

Mostarlı Ziyâî Divanı'na Sosyal Hayat Penceresinden Bakmak

Ottoman poetry has a long, rooted and unique intellection of art. Generally, Ottoman poetry, which has been subjected to unfair criticism many times in the way of being far from the social life and being a developed literature only around the palace, contrary to these criticism, reflected the social and daily life of Ottoman society in many literary genres. Most of the Ottoman poets conceived the events that happened in their environment with different imagination and images successfully used these imaginations and images in their poems. One of these poets is Ziyai Efendi of Mostar, who was one of the important figures of the Balkans Geography in the 16th century. Ziyai Efendi of Mostar did not remain indifferent to the social and daily life that existed in his environment and depicted many traditions, customs, beliefs, lifestyles and plays of the Ottoman society along with various imaginations and images in his poems. This study deals with the poems of Ziyai Efendi in the context of social and daily life and how the social life of Ottoman society is reflected in his poems.

Divan Şiirinin Estetik Dünyasında Şem'-i Kâfur (Kâfurdan Mum)

The name of camphor tree is camphora in Latin, Kampfer in German, camphre in French and camphor in English. Camphora (camphor) is formed in the oil cells in the leaves, bark and wooden parts of the tree, and crystallizes inside the clefts on the trunk. Later, it is extracted from branches and stems by steam distillation. It is a compound separated from volatile oil through crystallization. An evergreen species, these trees have created thousand years of forests. The tree is native to Japan and South China. However, it is also cultivated in areas with suitable climate conditions. It has a sharp smell and bitter and burning taste accompanied by a cooling effect afterwards. It has been known that as camphor has a wide range of application areas, it is also used in candle making. Referring to candles made from camphor, classical Ottoman poetry used expressions such as “kâfuri sem´a”, “kâfuri sem´”, “sem´a-i kâfur” and “sem´-i kâfur”, creating a wide imagination. In divans (collections of poems), candles made from camphor is the most frequently used expression in the couplets on camphor. This study discussed imagery of sem´-i kâfur in 2 categories: “Imagery Related to Sem´-i Kâfur” and “Various Aspects”. Little imagery that is not included in this classification was analyzed under the title “Various Imagery on Sem´-i Kâfur”. Thus, an element in the aesthetic world of the divan poetry has been tried to be put forward in detail.

Invention of the Poet of the Nation-Building Era: Ahmet Hamdi Tanpınar’s Yahya Kemal Monograph

This study aims to discuss Ahmet Hamdi Tanpinar’s monograph Yahya Kemal, published shortly after the poet Yahya Kemal’s death. It focuses on Tanpinar's attempt to examine Yahya Kemal’s personality, character, worldview, poetic aesthetics, and position him in the history of Turkish literature. In addition, this study discusses the cultural, political and literary implications of this attempt. Using the discussions on the concept of the monograph, it investigates Tanpinar's evaluation of Yahya Kemal's ideas by comparing them with modern trends in the history of Western European modern thought. It also considers his poetic production in relation to world literatures, in order to show the singularity and uniqueness of Yahya Kemal’s personality and literary productions in relation to other Turkish authors from both his own and the previous generation. It argues that in directly placing Yahya Kemal at the center of the Turkish nation-building process and modern Turkish poetry, Tanpinar underlines the poet’s skillfulness in the nationalization and domestication of Western European cultural and literary traditions, in which he interacts according to the needs of the modern Turkish nation. The article thus demonstrates that Tanpinar transforms his monograph into a narrative that invents Yahya Kemal as the poet of the nation-building process by reconnecting the current literature of the Turkish nation through his creative dialogue with classical Ottoman poetry.

Mihrî Hatun: Performance, Gender Bending, and Subversion in Ottoman Intellectual History

Book Review| November 01 2019 Mihrî Hatun: Performance, Gender Bending, and Subversion in Ottoman Intellectual History Mihrî Hatun: Performance, Gender Bending, and Subversion in Ottoman Intellectual History. Havlioğlu, Didem. Syracuse, NY: Syracuse University Press, 2017. xxv + 220 pages. isbn 9780815635499. N. İpek Hüner Cora N. İpek Hüner Cora N. İPEK HÜNER CORA is lecturer in the Department of Turkish Languages and Literatures at Boğaziçi University. Contact: ipek.cora@boun.edu.tr. Search for other works by this author on: This Site Google Journal of Middle East Women's Studies (2019) 15 (3): 395–397. https://doi.org/10.1215/15525864-7720795 Cite Icon Cite Share Icon Share Twitter Permissions Search Site Citation N. İpek Hüner Cora; Mihrî Hatun: Performance, Gender Bending, and Subversion in Ottoman Intellectual History. Journal of Middle East Women's Studies 1 November 2019; 15 (3): 395–397. doi: https://doi.org/10.1215/15525864-7720795 Download citation file: Zotero Reference Manager EasyBib Bookends Mendeley Papers EndNote RefWorks BibTex toolbar search Search nav search search input Search input auto suggest search filter Books & JournalsAll JournalsJournal of Middle East Women's Studies Search Advanced Search Focusing on the celebrated woman poet Mihrî Hatun (ca. 1460–1515), this book is a timely addition to early modern Ottoman literary history, which deploys gender as an analytic category. The introduction presents Mihrî Hatun and provides a literature review on Ottoman poetry and on studies of her, contextualized with examples from European and Islamicate literatures. It also introduces different concepts of gender analysis, such as marginality, performativity, and the subject position, using Mihrî Hatun as an example. The remainder of the book consists of six chapters divided into two thematic sections, followed by an epilogue and an appendix containing a selection of her poetry.The first part is titled “Mihrî Hatun: The Making of a Woman Poet.” Starting with paraphrases of her poetry, the first chapter introduces Mihrî Hatun the woman, anxious after a poetic exchange with a... Copyright © 2019 by the Association for Middle East Women’s Studies2019 You do not currently have access to this content.

The use of the concept of “Perişan” (Miserable) in Divan by Nef’i

17. yüzyıl Türk edebiyatında önemli bir yeri olan
 Nef´i’nin sanatına güvenen, bildiğini söylemekten çekinmeyen bir
 karakteri vardı. Zaman zaman hırçın, tutarsız, saldırgan olmuştur. Sanatkâr
 kişiliğinde gelenek kıskacından kurtulma isteği görülür. Olgunluk döneminde
 bütün İran şairlerine karşı üstünlük iddiasında bulunur. Ancak Örfî ve Enverî’den
 ihtiyatla söz eder. Türk şairler içerisinde başta Bâkî olmak üzere Fuzûlî,
 Şeyhülislâm Yahyâ, Şâhidî (İbrâhim Dede) gibi şairlere nazireler kaleme
 almıştır. Nef´i’nin şiiri üç kavramla özetlenebilir: Övgü, övünme ve yerme. Divan
 şiirinde kendine has bir üslup oluşturmayı başaran Nef´i, şiirini
 mübalağa ile beslemiştir. Düşüncelerini mazmunların arkasına saklanmadan açıkça
 ifade eder. Anlamdaki derinleşmeyi ve yoğunlaşmayı zengin hayaller ile sağlar.
 Şiirinde anlamda kapalılık ve sanat endişesi hissedilmez. Kelime oyunları
 yapmak yerine manaya, mazmuna, ahenge ve musikiye önem verir. Sebk-i Hindi
 akımının dil ve üslup anlayışına bağlı olmasına rağmen bu akımın şairleri
 arasında gösterilmez. Dilinin oldukça sağlam olduğu söylenebilir. Yabancı
 kelimeleri fazlaca kullanmıştır. Kasidelerinde debdebeli, yabancı kelimelerden
 oluşan terkiplerle dolu bir dil görülür. Ancak gazellerindeki dili,
 kasidelerine göre daha sadedir. Yenişehirli Avni Bey’e kadar bazı şairler
 bilhassa kaside sahasında onun ustalığını kabul etmişlerdir. Nef´iyâne
 söyleyişin/tarzın sahibidir. Şiirlerine farklı dönemlerde nazireler
 yazılmıştır. Onun tesiri Namık Kemal, Ziya Paşa ve Tevfik Fikret gibi şairlere
 kadar ulaşmıştır. Bu çalışmada, Nef´i’nin “perişan” kavramına yüklediği
 anlamları ve kelimenin hangi kavramları vasıflandırdığı, hangi kelimelerle
 alakalı kullanıldığı ele alındı. İncelemede “perîşân”, “perîşânî”, “perîşânlık”
 kelimeleri esas alındı. Elde edilen bulgular başlıklar hâlinde sıralandı. Nef´i gibi divan şiirimizin
 büyük bir şairinin Divan’ında kelimenin hangi manalarla ne şekilde yer
 aldığı belirlendi. Ayrıca çalışma ile divan şiirinin estetik dünyasının
 belirlenmesi yönünde yapılacak daha genel araştırmalara katkı sunmak
 hedeflendi.

Birds in Hüsn ü Aşk in terms of variety of meaning

Şeyh Gâlib’in en önemli eseri olarak kabul edilen
 Hüsn ü Aşk; Osmanlı şiir kuşlarını
 ele alması yönüyle de zengin bir mesnevîdir. Divan şiiri geleneğinde işlenmiş
 kuşlar, Sebk-i Hindî akımının etkisinde olan şairin tavsifinde farklı
 yönleriyle de tezâhür etmiştir. Bu çalışmanın amacı; Osmanlı şiir kuşlarının
 Şeyh Gâlib’in Hüsn ü Aşk mesnevîsinde
 nasıl ele alınmış olduğunu gözler önüne sermektir. Çalışmada Muhammed Nur Doğan
 tarafından hazırlanan Şeyh Gâlib Hüsn ü
 Aşk Metin, Düzyazıya Çeviri Notlar ve Açıklamalar adlı kitap temel
 alınmıştır. Öncelikle; metin, tarama ve tahlil yöntemleriyle incelenecek,
 mesnevideki olay örgüsü içinde kuşların ne şekilde ele alındığı saptanacak ve
 Gâlib’in kuşlarla ilgili geleneksel kullanımla benzeşen ve bu kullanımdan
 ayrılan yönleri ortaya koyulacaktır. Hüsn ü
 Aşk metni, somuttan soyuta uzanan birçok anlam
 katmanını içinde barındırır. Bu katmanlar muhtelif yorum ve okumalara açık;
 aynı zamanda da gerçek dünya ile bağlantılı bir durum arz eder. Gelenek
 içerisinde çoğunlukla olumlu tasvirlerle ve hayal dünyası içerisinde anlatılan
 kaknüs kuşu; bu mesnevîde Osmanlı İstanbul’unun kahve köşelerinde zaman
 harcayan ve kendileri bir şey üretmedikleri hâlde, zamanın en büyük söz
 ustaları ile mukayese hâlinde olan şair bozuntularını eleştirmek için somuta
 indirgenerek kullanılmıştır. Bu örnek, soyut ve somut anlamlar arasındaki
 geçişlerin mesnevîdeki en çarpıcı örneklerinden biridir. Nihâî hedef olarak,
 Gâlib’in şiirlerindeki bu çok katmanlılık ve geçişler , kuşlar temelinde ele
 alıp açıklanmaya çalışılacaktır.

OSMANLI METİNLERİNDE MEHDİ TASAVVURLARI

The mahdi has been regarded as a sign of apocalypse in many societies and beliefs since the ancient times. The expectation of a savior ruler who will appear in the end of the world, at a time when evil is dominant all over and who will defeat the evil and ensure the goodness in the world, underlies the basis of mahdi belief. This belief, first mentioned in the Sumerians in the 3rd century according to the sources, found its place in later periods in many religions. In addition, in Islamic faith, it is mentioned as one of the signs of doomsday. Mahdi has always been affiliated with the Antichrist and the Prophet Jesus (pbuh). According to this belief, at the end of the world, the mahdi will first destroy the blasphemy that filled the world with cruelty. And then the Antichrist will appear and dominate the world and make the evil dominant. And finally, Jesus Christ will descend from heaven and put an end to the rule of the Antichrist. In this process, Jesus Christ will help the mahdi. However, there is no direct reference neither to the Antichrist nor the mahdi in the Quran. What is known about them is based on the hadith of the Messenger. While there is an alliance of Islamic scholars and hadith narrators on Antichrist-related rumors there are some conflicts about the mahdi. Apart from religiousworks, it is seen that the Antichrist and the mahdi are mentioned in some literary poetic and prosaic works. These are sometimes intended to give direct information and to stimulate the reader. In some cases, it appears as an element of the metaphor of Ottoman poetry. The main purpose of this study is to examine the mahdi concept in the world of mentality of the Ottoman society. In this context, first the updated religious sources related to the subject was scanned and the knowledge and the beliefs about mahdi which have been produced from the past to the present are determined. Then, based on the literary texts, it was tried to understand how these beliefs were responded in the society. The reality of the belief or its place in religion was not discussed. The aim of this study is only to determine in what aspects and in what ways the mahdi belief is dealt with in Ottoman literary texts.

The reading processes of a Scottish Ottomanist: E. J. W. Gibb and his young Ottoman sources

ABSTRACTI shed light on the writing processes of the Ottoman literary narrative that the Scottish Ottomanist Elias John Wilkinson Gibb (1857–1901) created from 1882 until his early death in 1901. I discuss the Young Ottoman reformist Namık Kemal’s (1840–1888) influence on Gibb and the extent to which Namık Kemal’s criticism of Ottoman poetry is reflected in Gibb’s work. Gibb was familiar with Namık Kemal’s works through various channels and was profoundly affected by his views and criticism of Ottoman literature. Through some of the primary sources found in the Gibb Collection and the E. G. Browne Papers at the Cambridge University Library, I reveal the writing processes of the literary narrative that Gibb put forward in “Ottoman Literature,” Ottoman Poems, and A History of Ottoman Poetry. Furthermore, I elucidate Gibb’s understanding of Ottoman poetry by analyzing his marginalia, translations, and his personal communications. Based on my research, I argue that Gibb’s critical attitude was shaped by the literary culture nurtured by Young Ottoman intellectuals as well as their criticism of classical Ottoman literature.

He Ottoman female poets that differ from Divan literature with their voice and with their distinctive expressions<p>Osmanlı kadın şairlerinin Divan edebiyatı geleneğinden ayrılan sesi ve farklı ifade biçimleri

Divan literature is described as "a certain tradition literature with its rules and boundaries" in the most general form. These rules and boundaries have enabled the formation of common expressions in religion and in Sufi intellection in particular and in poetry by the influence of Persian literature, and they have made it traditional in time. In this context, in classical Turkish poetry, whose male poets are predominant in quality and quantity, patriarchal rhetoric presents an outlook that its frame has been established by common tropes, metaphors, poetic themes and in short by similar imaginations and ideas.Our work aims to reveal the distinctive way of the voice of female divan poets in the Ottoman poetry, which, when viewed from the outside, gives a completely male voice and perspective in the first place. In this respect, the divan of Lady Mihri (died after 1512), Lady Leyla (died in 1848) and Lady Şeref (1809-1861) were chosen and examined.Extended English abstract is in the end of PDF (TURKISH) file. ÖzetDivan edebiyatı en genel şekliyle “ Kuralları ve sınırları belli bir gelenek edebiyatı” olarak tanımlanır. Bu kural ve sınırlar zaman içinde başta din ve tasavvuf anlayışı olmak üzere, Fars edebiyatının da tesiriyle şiirde ortak ifade biçimlerinin belirmesini ve bunun gelenekselleşmesini sağlamıştır. Bu bağlamda nitelik ve nicelik olarak ağırlığını erkek şairlerin oluşturduğu klasik Türk şiirinde ataerkil söylem, ortak mecazlar, metaforlar, mazmunlar, kısacası benzer hayal ve imgelerle çerçevesi belirlenmiş bir görünüm arz eder. Çalışmamız, dıştan bakıldığında ilk etapta tamamen erkek sesini ve bakış açısını verdiğini düşündüren Osmanlı şiirinde, kadın divan şairlerinin sesinin ayırıcı yönünü, farklı ifade biçimlerini ortaya koymayı hedeflemektedir. Bu konuda Mihrî Hatun (ölm. 1512 sonrası), Leyla Hanım (ölm.1848) ve Şeref Hanım (1809-1861)’ın divanları seçilerek incelenmiştir.

B. Deniz Çalış-Kural, Şehrengiz, Urban Rituals and Deviant Sufi Mysticism in Ottoman Istanbul

B. Deniz Calis-Kural’s Sehrengiz, Urban Rituals and Deviant Sufi Mysticism in Ottoman Istanbul is the first book-length study in English to focus on the sehrengiz, sometimes translated as “city thriller”, a genre of Ottoman poetry that flourished between the early 16th and the early 18th centuries CE and that presents poetic descriptions partly of Ottoman cities such as Istanbul, Edirne, and Bursa, but primarily of various beautiful shop boys who live and work in those cities. The book promises to show how “sehrengiz poems were talking about urban rituals performed in city spaces … as a subtext for secret gatherings” (p. ix), specifically secret gatherings by members of the heterodox Melami-Bayrami Sufi sect, which was influenced by the thought of the philosopher and mystic Ibn ‘Arabi (1165– 1240). From this basic premise, the author claims that, through sehrengiz poetry, “marginal groups … emphasized the autonomy of the individual self and aimed at reconciling orthodox and heterodox worlds and thus their spaces and inhabitants in ideal spaces of Sufi imagination and real spaces of the city” (ibid.). This is a bold and provocative claim, but unfortunately it is one that the book as a whole fails to adequately support, as will be outlined below.