Abstract
The paper is dedicated to Powiedz, że jestem… (“Tell me that I am…”), one of the last productions directed by Jan Dorman (The State Drama Theatre in Wałbrzych, prem. June 16, 1985). It addresses the issue of memory, linking it to the theme of hiding Jews during World War II. Both these motifs were firmly inscribed in the production, and they referred to a fresh and almost unrecognized issue on Polish stages at the time of the premiere. By addressing the issue of various media of memory and several models of its stage representation, the text attempts to reconstruct both the director’s concept and the artistic shape of the production. And by pointing out the most important departures from Dorman’s previous art practices, it sketches the evolution of Dorman’s concept of his art. Invoking subsequent realisations of the director’s staging concept and the theme of The Jewish “Renaissance” Theatre operating in Wałbrzych (unknown to artists), as contexts, expands the issue of memory in the theatre through including multilateral, performative, functioning of this particular staging.
Highlights
Stasicki wie o tym doskonale, że moje zainteresowanie teatrem dla dzieci i młodzieży to sprawa całego mojego życia”6 – notował reżyser
Tematyka wojenna pojawiała się w Dormanowskiej twórczości od wielu lat
Myślenie reżysera o wojennej problematyce ewoluowało od podejścia uogólniającego do akcentów emocjonalnych
Summary
PRZED WEJŚCIEM NA SCENĘ Jedno z ostatnich przedstawień wyreżyserowanych przez Jana Dormana, realizacja sztuki Hanny Krall Powiedz, że jestem... w Teatrze Dramatycznym im. PRZED WEJŚCIEM NA SCENĘ Jedno z ostatnich przedstawień wyreżyserowanych przez Jana Dormana, realizacja sztuki Hanny Krall Powiedz, że jestem... Że stwierdzenie to miało jednocześnie przygotować widzów na problematykę i zagadnienia realizacyjne spektaklu, jak i być swoistą asekuracją ze strony TDSz. Sztuka Krall nawiązuje do heroicznego ratowania Żydów podczas Zagłady i jego konsekwencji. Wcześniej zresztą obiecał dyrektorowi wystawić w TDSz „jakąś sztukę dla dzieci”[17], być może więc w ten sposób wywiązywał się ze wstępnie podjętego zobowiązania.[18]. Rezonujący ze współczesnością Dorman daleki był już od pojmowania teatru jako przestrzeni przede wszystkim terapeutycznej, wspierającej proces wychodzenia z traumy[19], czyli koncepcji, która przez dekady towarzyszyła jego pracy.
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
