Abstract
Na ziemiach polskich w XIX w. władze zaborcze skutecznie ograniczały funkcjonowanie Kościoła katolickiego, w tym funkcjonowanie zakonów z podległymi im klasztorami. Po upadku powstania styczniowego, władze rosyjskie na terenie Królestwa Polskiego zastosowały represje kasując większość istniejących jeszcze wówczas klasztorów. Jednak zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania zakonów w Królestwie Polskim miała kasata będąca realizacją ukazu carskiego z 27 października (8 listopada według kalendarza gregoriańskiego) 1864 roku. W konsekwencji zlikwidowano 115 klasztorów, które uznano za „zamknięte” lub za „zniesione” (mniej niż 8 osób zakonnych w klasztorze). Ze 155 klasztorów męskich i 45 żeńskich, pozostawiono 20 klasztorów męskich i 7 żeńskich, które jako nieetatowe mogły funkcjonować do chwili, kiedy ich stan liczebny zmniejszy się do 7 osób.Przedmiotem niniejszego artykułu jest przedstawienie norm prawnych zawartych w Ukazie z 27 października (8 listopada) 1864 r., które dotyczą kasaty klasztorów w Królestwie Polskim. Stąd też jedynym źródłem wykorzystanym w opracowaniu będzie treść Ukazu oraz „Przepisy dotyczące utrzymania i zarządu klasztorów Rzymsko-Katolickich w Królestwie Polskim z 22 listopada (4 grudnia) 1864 r.”. W dotychczasowej literaturze historii prawa nie odnoszono się do analizy prawnej norm Ukazu.
Sign-in/Register to access full text options 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callDisclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
