The Jurisprudential Aspects of the Parable of Prophet Noah (a.s.) in the Context of Shar'u Men Kablena

Abstract

Kıssalar, hidayet kaynağı olan Kur’ân-ı Kerim’in insanları hakka, iyiye ve doğruya irşad etmek için kullandığı üslup ve yöntemlerin en önemlilerindendir. Bu sebeple birçok yönden araştırma konusu edilmiş olan Kur’ân kıssalarının fıkhî yönden de incelenmesi gerekmektedir. Zira fıkıh usûlü açısından şer‘u men kablenâ (önceki ümmetlerin şeriatları) delilinin hüccet olması hususu ihtilaflı olsa da uygulamada bu delile dayalı olarak birçok fıkhî hükmün konulduğu bilinmektedir. Ayrıca klasik kaynaklarda birçok fıkhî meselenin çözümünde bu kıssalardan istifade edildiği; fukahanın kıssalarda geçen birtakım kullanımlara dayanarak ictihad ettiği dikkat çekmektedir. Öte yandan dinin tek, şeriatların ise değişiklik arz ettiği bir gerçektir. Dolayısıyla önceki şeriatlar ile son şeriat arasındaki yakın ilişki, benzerlikler ve farklılıkların tespiti, mukayese imkânı verdiği gibi tarihsel süreçte şeriatlardaki değişimi ve bunun sebeplerini görmeyi de sağlamaktadır. Bu sebeple şeriat sahibi ilk peygamber olarak kabul edilen Hz. Nûh’un (a.s) kıssasının fıkhî yönden incelenmesi bu çalışmada konu edinilmiştir. Bu kıssada yağmur duasında (istiskâ) istiğfar etmenin gerekliliği başta olmak üzere aile fertlerinin (ehl) kimlerden oluştuğu, din bağı ve kan bağı ilişkisi, gayrımüslim kadınla evlilik, hayvanların neslinin korunması gibi birçok fıkhî meseleyi yakından ilgilendiren hususlar mevcuttur. Bundan dolayı çalışmada Hz. Nûh’un (a.s) kıssası fıkhî yönüyle ele alınıp bu kıssadan çıkarılmış/çıkarılabilecek olan şer’î hükümler ve varsa bunlarla ilgili tartışmalar ortaya konmaya çalışılmıştır.