Spatial Planning to Improve the Quality of the Housing Environment based on an Assessment of Residents’ Satisfaction; Case Study Hesa Mehr Housing, Pardis New Town

Abstract

به منظور ارتقای سطح کیفی فضاهای مسکونی، در این پژوهش هدف کشف عوامل مؤثر بر کیفیت محیط مسکونی، ارتباط بین آن‌ها و بیان راهبردهایی به همین منظور است. کیفیت محیط مسکونی مفهومی پویا، پیچیده، و چندبعدی است که از ابعاد مختلف کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، و زیست‌‌محیطی شکل گرفته و از معیارهای مناسب ارزیابی کیفیت محیط مسکونی سنجش رضایتمندی ساکنان از آن محیط است. ماهیت این پژوهش کیفی است اما به دلیل استخراج معیارهای قابل‌اندازه‌‌گیری و تلفیقی از روش‌‌های سنجش کمّی در قالب شیوۀ همبستگی استفاده شده است. با تبیین الگوی معادله‌‌های ساختاری، عوامل سازندۀ کیفیت محیط مسکونی با عنوان متغیرهای مستقل و حس رضایت با عنوان متغیر وابسته ارزیابی شده و سپس، بر اساس نتایج حاصل از سنجش رضایت محیط مسکونی، با استفاده از فن AIDA، راهبردهایی برای ارتقای کیفیت محیط تدوین گردیده است. نتایج پژوهش از سنجش رضایت از کیفیت محیط مسکونی مسکن مهر شهر جدید پردیس، هسا حاکی از نارضایتی از امنیت و ‌محیط زیست محلۀ مسکونی و از تسهیلات و ویژگی‌‌های کالبدی واحدمسکونی است؛ همچنین نتایج بر اهمیت مسائل زیست‌محیطی و اجتماعی محلۀ مسکونی و مقولۀ کالبدی واحد مسکونی دلالت می‌‌کند. با استفاده از فن تحلیل عرصه‌‌های تصمیم‌گیری، سناریوهای مختلف ارتقای کیفیت محیط مسکونی عرضه شد و سپس با ارزیابی آن‌ها، سناریویی که راهبرد آن توسعۀ متمرکز خدمات رفاهی عمومی و گذاران اوقات فراغت و همچنین توسعۀ شبکۀ معابر و زیرساخت‌هایی (سیستم فاضلاب و...) و بهبود وضعیت کیفی واحد مسکونی و امنیت محیط بود، با مزیت سناریوی برتر، برگزیده شد.