Przyczynek do archeologii „nauk o afektach”

Abstract

W tekście podejmuję próbę archeologicznego badania rosnącego zainteresowania w humanistyce emocjami, sferą uczuciową, afektami. Jest to zarazem próba częściowej kontynuacji Słów i rzeczy Foucaulta. Przy okazji (a) rekonstruuję wcześniejsze – zarówno filozoficzne, jak i literackie (poczynając od wieku XVII) – sposoby ujmowania relacji między „rozumem” a „sercem”, (b) genezę, transformacje i rozpad podmiotu pragnienia. Sama „afektologia” okazuje się wynikiem (i) rozkładu tradycyjnych nauk humanistycznych (ii) katalizującej roli strukturalizmu, (iii) narodzin „kultury”, która zastąpiła „człowieka” jako podstawowy punkt odniesienia humanistyki.