Problem definicyjny technologii rozproszonego rejestru (DLT) w świetle projektu rozporządzenia w sprawie rynku kryptoaktywów i zmieniający dyrektywę Unii Europejskiej 2019/1937

Abstract

W tekście tym odniesiono się do problemu, jaki niesie ze sobą próba zdefiniowania na podstawie projektu rozporządzenia w sprawie rynków kryptoaktywów i zmieniające dyrektywę (UE) 2019/1937 (MiCA) pojęcia DLT. W pierwszej kolejności umiejscowiono niezbędność definiowania w zakresie prawa cyberprzestrzeni jako prawa publicznego. Dokonano omówienia samego pojęcia według definicji technologicznej, aby w sposób możliwie przejrzysty wskazać na trzy modele stosowane w formułowaniu legalnego pojęcia DLT. Przytoczono propozycje wyspecjalizowanych organizacji międzynarodowych. Przedstawione modele omówiono, korzystając z przykładów prawodawstwa Japonii, Malty i Stanów Zjednoczonych, aby ukazać niebezpieczeństwo, jakie może potencjalnie wiązać się z każdym z nich oraz rozwiązaniem zastosowanym w MiCA. Za cel postawiono znalezienie odpowiedzi na pytania o definicję technologiczną DLT, konieczność jej ujęcia w akcie prawnym, możliwe formy definicji zastosowane w wybranych prawodawstwach oraz o właściwość wybranego sposobu na gruncie prawodawstwa Unii Europejskiej. Zwrócono uwagę, że definicja zastosowana w MiCA nie zapewnia odpowiedniej stabilności i bezpieczeństwa w systemie UE, gdzie za najwłaściwsze, uwzględniając aksjologiczne podstawy projektu rozporządzenia, uznano zastosowanie modelu odpowiadającemu rozwiązaniom przyjętym na Malcie. Do analizy wykorzystano następujące metody: teoretycznoprawną, komparatystyczną oraz, w mniejszym stopniu, aksjologiczną i dogmatyczną.