Potentials of Participatory Mapping to Approach Perceived Community Limits in the Central Andes of Ecuador

María F López-Sandoval,Joel Salazar,Diego Gonzáles

doi:10.17951/b.2019.74.0.59-77

Abstract

<p>W artykule przedstawiono, w jaki sposób mapowanie partycypacyjne może przyczynić się do zrozumienia lokalnych znaczeń w zakresie ograniczeń społeczności i postrzegania bezpieczeństwa posiadania wśród rolno-pasterskich społeczności Andów, które uczestniczą w programie płatności z tytułu świadczeń na rzecz ekosystemu (PES). Literatura przedmiotu wskazuje, że zwiększenie bezpieczeństwa posiadania może być dodatkowym elementem uczestnictwa w takich programach. Autorzy skupili się na programie ochrony „Socio Páramo” w celu przeanalizowania, w jaki sposób włączenie gruntów do tego programu wpłynęło na kwestię postrzegania limitów oraz bezpieczeństwa wśród lokalnych społeczności. Zostały zrealizowane dwa studia przypadków na wysoko położonych pastwiskach (páramo) w Ekwadorze. Najpierw użyto map szkicowych, aby dowiedzieć się, w jaki sposób obszar wpisany w program zmodyfi kował struktury przestrzenne terytorium społeczności i jaki typ ograniczeń znajduje się w danej strukturze. Następnie przeprowadzono spacery narracyjne. Badanie ujawniło, że: a) tytuł własności gruntów uzyskany w ramach wdrażania programu jest postrzegany jako warunek wstępny uczestnictwa w programie; b) kwestia wiedzy na temat ograniczeń społeczności páramo jest głównym problemem w przypadku osób starszych, którzy uważają taką wiedzę za kluczowy aspekt, jeśli chodzi o utrzymanie spójności danej społeczności. Wnioskujemy, że mapowanie partycypacyjne jest skutecznym narzędziem służącym wyjaśnianiu obaw dotyczących ograniczeń, zasad i kontroli użytkowania gruntów oraz trwałości życia wspólnotowego, czyli elementów, które należy uwzględnić przy wdrażaniu PES.</p>

Highlights

Participatory mapping has become a widespread instrument among development agencies, planners or scholars (Chambers 2006)
Under the foregoing, the main objective of this article is to explore the potentials of participatory mapping to understand the subjective concerns about communal limits and tenure security of Andean communities, in the context of the implementation of a PES program
In the regulations for spatial planning in Ecuador, páramo conservation and its sustainable use are national priorities (PND 2017) and, are included in national conservation programs such as Socio Páramo” (SP). This is based on a conservation-agreement scheme between the Ecuadorian government and the beneficiaries participating in the program. It consists in the direct transfer of a payment per hectare of native forest and other native ecosystems to individual or communal landowners, who protect these ecosystems, through voluntary conservation agreements, which are monitored on a regular basis for compliance

Summary

Introduction

Participatory mapping has become a widespread instrument among development agencies, planners or scholars (Chambers 2006). Participatory mapping has recently being used to evaluate ecosystem services (Palomo et al 2013), among others within the frame of the implementation of programs of payments for environmental – ecosystem – services (PES). These belong to the community-based conservation mechanisms, which explicitly recognize the need of connecting the interest of the land or resource tenants with the external beneficiaries. In the regulations for spatial planning in Ecuador, páramo conservation and its sustainable use are national priorities (PND 2017) and, are included in national conservation programs such as SP This is based on a conservation-agreement scheme between the Ecuadorian government and the beneficiaries participating in the program. Several studies were devoted to the analysis of the conception, implementation or impact of SP, including its influence on rules for conservation (Farley et al 2011; Bremer et al 2014; Hayes et al 2017)

Objectives

Methods

Conclusion