Abstract
„Piękne – nie dotykać” – ten zwrot, pojawiający się w trakcie seminarium poświęconemu etyce psychoanalizy, to jeden ze sposobów w jaki Jacques Lacan opisuje działanie w ludzkiej psychice zasady fantazmatu. Jest to konstrukt, który postaram się przybliżyć czytelnikowi w tym artykule, opisując bezpośredni wpływ piękna i przekroczenie jego zasady przez pryzmat doświadczenia klinicznego. Moim celem w podjęciu tej formuły „piękne – nie dotykać” jest pokazanie, w jaki sposób koncepcja zwykle kojarzona z estetyką ma nieoczywiste, ale ważne implikacje kliniczne, a nawet definiuje pewną etykę podmiotu wobec seksualności. Kolejnym ważnym aspektem tego studium jest zestawienie problemu piękna z kwestią kobiecości. I to nie tylko tej odgrywanej poprzez obraz, ale przede wszystkim tej, która w kobiecej modalności rozkoszy wykracza poza reprezentację.
Published Version
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callSimilar Papers
More From: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica-Aesthetica-Practica
Disclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
