Ochrona krytycznej infrastruktury satelitarnej i jej znaczenie dla globalnego bezpieczeństwa. Wybrane aspekty

Abstract

W lipcu 2018 r. podczas szczytu w Brukseli przywódcy państw NATO uznali, że przestrzeń kosmiczna jest dynamicznym i szybko rozwijającym się obszarem posiadającym niebagatelne znaczenie dla wpólnej postawy Sojuszu w zakresie odstraszania i obrony. Zgodzili się wówczas opracować nadrzędną politykę kosmiczną NATO, co uczyniono niecały rok później. W grudniu 2019 r. uznano przestrzeń kosmiczną za nową domenę operacyjną (obok przestrzeni powietrznej, lądowej, morskiej i cyberprzestrzeni). Natychmiast pojawiły się spekulacje, z których wynikało, że owa fala aktywności kosmicznej NATO została wywołana inicjatywą prezydenta Donalda Trumpa zmierzającą do utworzenia Sił Kosmicznych Stanów Zjednoczonych (USSF). W rzeczywistości były to jednak przemyślane decyzje aliantów poprzedzone latami skrupulatnych badań oraz rozmów. Pod względem bezpieczeństwa przestrzeń kosmiczna nie jest jednak „nowa”, bowiem już od początku Zimnej Wojny pozostaje ściśle związana przede wszystkim z odstraszaniem nuklearnym. Technologia międzykontynentalnych pocisków balistycznych (ICBM) była niezbędna zarówno dla wyścigu nuklearnego, jak i kosmicznego. Kosmos stał się zatem areną, na której rywalizacja pomiędzy Związkiem Radzieckim a Stanami Zjednoczonymi była najbardziej spektakularna, a przy tym niezwykle pokojowa.