O hiszpańskości Wiktora Hugo (1802-1885): kilka refleksji

Abstract

Dla świata literackiej wyobraźni Wiktora Hugo Hiszpania stała się tyglem, nieustannie dostarczającym pożywki także dla jego mitologii osobistej. Poznana w dzieciństwie Hiszpania (spędził tam około roku) miała okazać się fascynującym krajem „zza Pirenejów”, historycznie i geograficznie nieodległym, choć bardzo odmiennym, niemal egzotycznym, i tym silniej działającym na wyobraźnię twórcy: uwodzicielskim. W poetyckich strofach kolejnych zbiorów wierszy, w dialogach i monologach, w fabułach powieści, Hiszpania jest obecna jako słowo, dźwięk, obraz, miejsce akcji dramatycznej lub fikcji literackiej. Pojawiający się często efekt antropomorfizacji i personifikacji sprawia, że w imaginarium Hugo Hiszpania jawi się niby ukochana, bliska, choć utracona, żywa osoba. Artykuł śledzi dynamikę owej fascynacji, stale obecnej w twórczości Hugo, choć modyfikowanej także przez tragiczne zdarzenia w życiu pisarza.