Muminki, wyprawa i pielgrzymka — elementy średniowiecznego romansu rycerskiego i staroangielskiej poezji elegijnej jako motywy w książce "Tatuś Muminka i morze"

Abstract

Kiedy Tatuś Muminka wraz z rodziną wyrusza w morską podróż, ich przygoda przekształca się w metaforyczną przeprawę z bezpiecznej Doliny Muminków na bezludną wyspę, gdzie dotychczasowe życie rodziny ulega zmianie. Latarnia morska staje się tymczasowym domem dla małych trolli, które w żaden sposób nie mogą odnaleźć się pośród wszechobecnego morza, dzikiej przyrody i czyhających niebezpieczeństw. Jest to też pretekst do pokazania, jak poszczególni bohaterowie rodziny Muminków przechodzą transformacje przypominające te ze średniowiecznych romansów rycerskich oraz elegii staroangielskich. Przedostania powieść Tove Jansson z 1965 roku, Tatuś Muminka i morze, jest kontynuacją książek przeznaczonych dla dzieci, ale tym razem adresowana jest dla dorosłych: dzięki analogiom do poprzednich epok, Muminki przyjmują role antycznych wędrowców, niestrudzonych żeglarzy, dzielnych, a czasem błędnych, rycerzy oraz pielgrzymów pełnych czci. Te literackie odwołania pomagają w zrozumieniu powagi ich przemiany w nowe, lepsze stworzenia. Artykuł podejmuje próbę pokazania podstaw przeprowadzenia proponowanych analogii, a także otwiera na nowe możliwości odczytywania tekstu.