Abstract
Is it necessary to refer literally to all the words in order to translate a text faithfully? The ancient Syriac-speaking church already lived this dilemma. In no ancient language can we have access to a series of translations from different centuries in order to follow the diachronic development of the translation technique so closely. This paper presents for the first time to a Polish reader the process of transformation of the New Testament translations into Syriac from reader-oriented to source-oriented type. Contemporary categories of dynamic and formal equivalence help us to describe the characteristic features of particular translations, in which different assumptions and goals lead to a new reception of the text. The translation technique is analyzed on the example of John 3:1.2.16.17 in three Syriac translations from different epochs: Vetus Syra, Peshitta, Harklean. A broader supplementary bibliography on the topics discussed is also presented.
Highlights
Co oznacza wierność, gdy mowa o tłumaczeniu tekstu? „Wierność przekładu jest jednym z podstawowych pojęć «teorii tłumaczenia», ale jednocześnie jest to jedno z pojęć najtrudniej definiowalnych i budzących najwięcej kontrowersji”1
Z tego powodu Vetus Syra jest również skarbnicą wielu interesujących, egzegetycznych lektur
A., „Najnowsze przekłady Biblii a teoria przekładu”, Biblical Annals 4/1 (2014) 175-194
Summary
Nowoczesne studia przyniosły ogromny rozwój teoretycznego namysłu nad procesem przekładu tekstów. Jednak na potrzeby opisu charakteru tłumaczenia tekstu, traktowanego jako autorytatywny i natchniony (za jaki uważana jest Biblia), taki twardy podział na ekwiwalencję formalną i dynamiczną wydaje się szczególnie użyteczny. Także w Liście do Pammachiusza Hieronim bronił swojej metody tłumaczenia raczej sensu niż słów („Magis sensum e senso quam ex verbo verbum transferem”), podając wiele przykładów ze starożytnych pisarzy oraz z samego Pisma Świętego, ukazując, jak tłumacze Septuaginty albo sami Ewangeliści musieli wiele razy adoptować swoje tłumaczenia, aby oddać sens danego fragmentu. Analizując historię syryjskich przekładów, zaproponował trzy konkretne i porównywalne cechy: podstawowa jednostka tekstu, jaka interesuje tłumacza (od całego akapitu aż po pojedyncze słowa), napięcie pomiędzy signifiant a signifié (między użytym słowem a jego faktycznym znaczeniem), ogólny bieg zdania (szyk, partykuły łączące itd.).
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
