Abstract
Natchnienie, prawda i historia w 1 Krl 22,1-28. Perspektywa hermeneutyki narracji Do natchnienia można podejść od strony formalnej, próbując tekstami Biblii uzasadnić to, co na płaszczyźnie doktryny zostało zdefiniowane. Można jednak spróbować wyjść od tekstu biblijnego, nie szukając w nim potwierdzenia natchnienia, lecz badając, w jaki sposób jest ono tam przedstawione. Szczególny wgląd w jego złożoną i opierającą się łatwym wyjaśnieniom naturę, odsłania jeden typ biblijnych opowiadań, w których osoba proroka, będąca często punktem wyjścia dla teologicznego rozwinięcia natchnienia, zostaje wpisana w strukturę narracji i spełnia w niej określoną rolę. Celem tych prorockich opowieści jest zakomunikowanie publicznego przesłania, niosącego jakiś rodzaj argumentu, a jednocześnie odnoszącego się do specyficznych, kontekstualnych potrzeb i stosującego określone strategie retoryczne. Ilustracją tego podejścia jest opowiadanie zawarte w 1 Krl 22,1-28, gdzie grupa proroków pod wodzą Sedecjasza konfrontuje się z Micheaszem, przekazując dwie sprzeczne ze sobą wyrocznie w sprawie wojny o Ramot w Gileadzie. Zestawienie obu dyskursów prorockich pokazuje złożoność problematyki natchnienia i prawdy, usytuowanych w konkretnym kontekście historycznym. Analizowane z perspektywy hermeneutyki narracji opowiadanie tworzy wspólną płaszczyznę dla konstruktywnego dialogu między Pismem i czytelnikiem, przenosząc na tego ostatniego wymaganie odpowiedzialnej interpretacji, uwzględniającej obecność słowa Bożego w ludzkiej historii i biorącej pod uwagę niejednoznaczność języka religijnego, próbującego ją opisać.
Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
