Eklezjalna duchowość communio w kontekście terminologii eklezjalnej Soboru Watykańskiego II

Abstract

Życie i rozwój duchowy chrześcijan są nierozerwalnie związane z Kościołem. Teza ta wyraźnie sprzeciwia się współczesnym tendencjom indywidualistycznym i synkretycznym. Proces ten wymaga ciągłego poznawania i identyfikowania się z naturą Mistycznego Ciała Chrystusa, przy jednoczesnym uznawaniu Kościoła jako Ludu Bożego. Ta prawda została wyjaśniona współczesnemu chrześcijaństwu przez Sobór Watykański II. Należy podkreślić, że Kościół, pomimo swojej doczesnej struktury i ludzkich słabości, jest dziełem Chrystusa poprzez działanie Ducha Świętego. Communio, które definiuje naturę zjednoczenia z Chrystusem, Głową Kościoła, objawia się w jedności wszystkich wierzących. Ta jedność nie zaciera indywidualnego charakteru życia każdego chrześcijanina, ale jest źródłem uświęcającego bogactwa jedności pośród różnorodnych darów, charyzmatów i powołań. Służy również jako fundament ekumenizmu w najszerszym sensie. Świadomość tożsamości eklezjalnej musi pozostać podstawowym punktem odniesienia zarówno dla życia i rozwoju każdego wierzącego, jak i całego Kościoła. Stanowi ona podstawę działalności apostolskiej i ewangelizacyjnej. Współczesne wyzwania wymagają głębokiej formacji kościelnej, która ujawnia uświęcającą i uświęcaną naturę Kościoła.