Το ανθρώπινο πρόσωπο και το μετανθρώπινο όραμα: Θεολογική προσέγγιση

Abstract

Η επιθυμία του ανθρώπου για μετεξέλιξή του σε ένα ον πιο προικισμένο προκειμένου να καλυτερεύσει τους όρους της ζωής του δεν είναι νέα, αλλά σύμφυτη με το είδος του. Αρωγοί στην πορεία του φιλοσοφία και θρησκεία, προσπαθώντας να δώσουν λύσεις στο διακαές αίτημα βελτίωσης της ανθρώπινης φύσης, από τη δική της θέση έκαστη. Φτάνοντας στην εποχή της Ύστερης -ή Ρευστής- Νεωτερικότητας ο άνθρωπος επιτυγχάνει να σπάσει τα δεσμά της παράδοσης, και στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις προωθεί το μοντέλο του ελεύθερου, αυτεξούσιου ανθρώπου.
 Στην εποχή της αλματώδους προόδου της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, ο άνθρωπος επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά του ως πρόσωπο και τη συνολική του σχέση με τον Θεό και το περιβάλλον. Παράλληλα, ο ολιστικός μετασχηματισμός των δομικών στοιχείων που αποτέλεσαν τα θεμέλια της νεωτερικότητας συνιστά χαρακτηριστικό της μετάβασης σε μια μετα-μοντέρνα εποχή, δημιουργώντας νέα ταυτότητα για τον άνθρωπο, αυτή του μετα-ανθρώπου, ο οποίος δεν αποτελεί πλέον ένα ουτοπιστικό όραμα, παρά δρομολογείται μέσω του Διανθρωπισμού και των διεπαφών.
 Στο πλαίσιο των νέων κοινωνικών μετασχηματισμών υπό το πρίσμα της τεχνολογικής προόδου, δημιουργείται προβληματισμός σχετικός με τη δυνατότητα διατήρησης της ταυτότητας του ανθρώπινου είδους ως «πρόσωπο» με τα χαρακτηριστικά του όντος-θεϊκού δημιουργήματος, βάσει της Πατερικής Διδασκαλίας, ή αν τελικά μετασχηματιστεί σε ναρκισσιστική, παντοδύναμη και αυτονομημένη ύπαρξη, απομακρυσμένη από την ανθρωπιά της.