شهرها و روستاها از طریق مجموعه ای از پیوندهای گسترده با یکدیگر تعامل دارند. این تعاملات جغرافیای مختلفی را شامل می شود که اغلب فراتر از مرزهای اداری محلی و منطقه ای است. دولت های محلی و منطقه ای همیشه به تنهایی قادر به مدیریت این تعاملات برای توسعه پایدار شهری و روستایی نیستند. شراکت روستایی - شهری روشی موثر برای پاسخگویی به ضرورت حکمروایی این تعاملات و رفاه و توسعه اقتصادی است. این مقاله به تحلیل شراکت روستایی – شهری و تاثیر آن در توسعه اقتصادی - اجتماعی و پایداری می پردازد. ابتدا چارچوبی مفهومی برای درک زمینه شراکت روستایی – شهری بررسی کرده و سپس برخی شواهد تجربی درباره پویایی شهری - روستایی را با تاکید بر کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی(OECD) ارائه می نماید. یافته ها نشان می دهد نواحی شهری و روستایی از دارایی های مختلف و غالبا مکمل یکدیگر برخوردارند و یکپارچگی بهتر بین نواحی شهری و روستایی برای کارکرد اقتصادی - اجتماعی و توسعه پایدار آنها مهم است. شراکت موثر روستایی - شهری می تواند در تحقق اهداف توسعه اقتصادی کمک کند. شراکت روستایی - شهری به افزایش تولید کالاهای عمومی مناطق کمک می کند، دستیابی به صرفه جویی ناشی از مقیاس در ارائه خدمات عمومی و تصمیم گیری در زمینه هایی که تأثیرات قلمروی مهم است را هماهنگ کرده و قابلیت شرکا را افزایش می دهد. آن همچنین می تواند به توسعه فرصت های جدید اقتصادی کمک کنند.