Abstract
Gatunki ryb stanowiące ofiary w łańcuchu pokarmowym są zdolne do oceny ryzyka spotkania drapieżnika, kierując się dostępnymi sygnałami (chemiczne, wzrokowe albo mechaniczne) w środowisku. Jednak woda nie jest dobrym nośnikiem dla większości sygnałów z powodu relatywnej ciemności i dużej gęstości ośrodka. Sygnalizacja chemiczna daje rybom możliwość przeciwstawienia się tym ograniczeniom i stąd ma pierwszorzędne znaczenie. Substancje alarmowe uwalniane z uszkodzonych komórek naskórka ryb-ofiar po ataku drapieżnika stanowią sygnał ostrzegawczy dla innych ofiar o ryzyku drapieżnictwa. Informacje te wywołują powszechną reakcję wśród potencjalnych ofiar, w tym u osobników obcego gatunku, które są w stanie wykryć żerującego drapieżnika i zminimalizować ryzyko związane z jego spotkaniem. Szansa na wykorzystanie substancji alarmowych od osobników obcego gatunku wzrasta, gdy gatunki są blisko spokrewnione ze sobą i/lub współwystępują oraz dzielą tych samych drapieżników w ekosystemie.
Sign-in/Register to access full text options 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callDisclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
