Abstract
The article deals with an reinterpretation of the motif of the library and librarian in the novel Too Loud a Solitude by Bohumil Hrabal. The library in this piece is not a repository of knowledge, but a collection of waste paper, just garbage pile for books. The protagonist, digging in this trash of culture, is trying to commit an act of artistic creation through the destruction of books. His reading strategies allow him to take on various figures − a Taoist scholar, Sisyphus, Faust, etc. A key reading for him, however, turns out to be Schopenhauer, from whom he learns that it is love and compassion which are the most important, and the state of absolute cognition is attained through an aesthetic attitude.
Highlights
The article deals with an reinterpretation of the motif of the library and librarian in the novel Too Loud a Solitude by Bohumil Hrabal
The protagonist, digging in this trash of culture, is trying to commit an act of artistic creation through the destruction of books. His reading strategies allow him to take on various figures − a Taoist scholar, Sisyphus, Faust, etc
A key reading for him, turns out to be Schopenhauer, from whom he learns that it is love and compassion which are the most important, and the state of absolute cognition is attained through an aesthetic attitude
Summary
Motyw biblioteki w literaturze przybiera wiele postaci: od labiryntu, miejsca magicznego, po miejsce kryminalnych tajemnic[1], świata jako wielkiej biblioteki, miejsca niezwykłych spotkań i przygody intelektualnej. Nazywa się „czułym rzeźnikiem” i nie ma poczucia uczestniczenia w dziele zniszczenia, ponieważ wierzy w transsubstancjację myśli, które są niematerialne jak krew w hostii. Równocześnie jednak stwierdza, że to książki nauczyły go radości z niszczenia i przytacza po raz pierwszy cytat, przewijający się następnie przez cały tekst, o niebiosach, które nie są humanitarne, podobnie jak człowiek myślący. Jeżeli czytelnik rozpozna cytat: „niebiosa nie są humanitarne”, jako pochodzący z Tao Te King − Księgi Drogi i Cnoty, część 5 i uświadomi sobie jego dalszy ciąg, zrozumie pozorną sprzeczność w określeniu „czuły rzeźnik”, podobnie jak − w pojawiającym się później − sformułowaniu „nieszczęśliwie szczęśliwy”. Dokonującego się przed oczami czytelnika, przekształcenia motywu biblioteki i bibliotekarza w Zbyt głośnej samotności Bohumila Hrabala poprzez przeanalizowanie najczęściej przywoływanych lektur[7] ze zbiorów Hańty
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
