Wpływ karmienia piersią na stężenia glukozy, odpowiedź insulinową i stężenia CRP u kobiet z przebytą GDM rozpoznaną według kryteriów WHO – prospektywna obserwacja 18-miesięczna.

Abstract

Cukrzyca ciążowa (GDM) jest definiowana jako zaburzenie tolerancji glukozy które występuje lub jest po raz pierwszy rozpoznawane w czasie ciąży. Wystąpienie GDM predysponuje kobietę do wystąpienia stanu przedcukrzycowego lub jawnej cukrzycy w późniejszym czasie. Karmienie piersią wydaje się mieć ochronny wpływ na profil metaboliczny kobiet po ciąży powikłanej GDM, choć wyniki dostępnych badań są niejednoznaczne. Celem naszego badania była prospektywna 18 miesięczna obserwacja wpływu czasu trwania i intensywności karmienia piersią na odpowiedź glikemiczną i insulinową u kobiet po GDM rozpoznanym według kryteriów WHO 2013. Populacja badania składała się ze 144 kobiet, które zostały początkowo włączone do badania. Podczas pierwszej wizyty, pomiędzy 26 a 30 tygodniem ciąży, zbierano od pacjentki wywiad medyczny, wyniki 75g OGTT oraz wykonywano pomiary antropometryczne. Dodatkowo pobierano próbki krwi do dalszych analiz. Do ostatecznej analizy włączono 68 pacjentek (47,2%) które wzięły udział w wizycie kontrolnej 18 miesięcy po porodzie. Podczas tej wizyty zbierano dane dotyczące porodu, karmienia piersią, jak również dane antropometryczne, oraz wykonywano 75g. OGTT. Pacjentki porównano według kryterium długości karmienia piersią (powyżej 12 tygodni lub poniżej 12 tygodni), oraz według intensywności karmieni piersią – bardziej intensywnie (>70% całkowitego karmienia dziecka przypadało na karmienie piersią) lub mniej intensywnie (<70% całkowitego karmienia przypadało na karmienie piersią). 53 (78%) kobiet karmiło piersią dłużej niż 12 tygodni, a 52 (76%) karmiło intensywnie. Pacjentki które karmiły dłużej niż 12 tygodni miały istotnie większą masę ciała (p=0.038) i wyższe BMI (p=0.0001) niż kobiety które karmiły krócej. Trzykrotnie więcej kobiet było leczonych insuliną w grupie, która karmiła dłużej (p=0.038). Kobiety które karmiły bardziej intensywnie miały istotnie niższy wskaźnik HOMA2 IR (p=0.019) niż kobiety które karmiły mniej intensywnie, miały one również niższy wskaźnik HOMA2-%B (p=0.05). Liczba pacjentek z izolowaną nietolerancją glukozy była istotnie wyższa w grupie karmiącej mniej intensywnie (18.7% vs. 1.9%, p=0.037). Obserwowaliśmy istotną statystycznie ujemną korelację pomiędzy czasem karmienia i stężeniem glukozy na czczo (r = -0.282, p<0.05) oraz stężeniem insuliny na czczo (r= -0.251, p<0.05). Analogiczną korelację obserwowano ze stężeniem insuliny w 2 godzinie OGTT (p=0.05). Dodatkowo zaobserwowaliśmy istotną ujemną korelację pomiędzy intensywnością karmienia piersią i stężeniem insuliny na czczo (r= -0,251, p<0.05). W analizie modelu wielokrotnej regresji liniowej przedciążowe BMI oraz przyrost masy ciała były najsilniejszymi czynnikami wpływającymi na uzyskany wynik. Ani czas trwania karmienia piersią ani jego intensywność nie okazały się być istotnymi czynnikami w tym modelu. Nasze wyniki potwierdzają że karmienie piersią może mieć korzystny wpływ na glikemie i odpowiedź insulinową po porodzie, u kobiet po przebytej GDM, które są w grupie podwyższonego ryzyka kardiometabolicznego. Efekty wydają się być bardziej istotne przy dłuższym czasie i większej intensywności karmienia piersią.