U.S. President Obama’s China Policy: a Critical Assessment

Elizabeth Freund Larus,Shirley Naa-Kowaa Martey Hargis

doi:10.17951/teka.2017.12.2.7

Elizabeth Freund Larus, Shirley Naa-Kowaa Martey Hargis

Open Access

https://doi.org/10.17951/teka.2017.12.2.7

Copy DOI

Abstract

<p>Polityka Stanów Zjednoczonych prowadzona wobec Chin w ciągu ostatniego ćwierćwiecza, pomimo różnic ideologicznych występujących pomiędzy kolejnymi prezydentami USA, odznaczała się wyjątkową spójnością. Prezydenci Stanów Zjednoczonych, których polityka zagraniczna była zbieżna z liberalną szkołą stosunków międzynarodowych, z reguły starali się oponentów angażować, aby w ten sposób doprowadzić do ich pozytywnej przemiany. Realiści z kolei próbują ograniczyć wpływ przeciwnika i powstrzymują jego potęgę. Od wczesnych lat 1990-tych prezydenci USA stosowali zarówno powstrzymywanie, jak i zaangażowanie. Najbardziej liberalny spośród prezydentów USA na przestrzeni ostatnich 25 lat, Barack Obama początkowo prowadził wobec Chin politykę angażowania. Dostrzegając jednak, iż Chiny coraz wyraźniej stanowią wyzwanie dla dominacji USA w regionie Azji i Pacyfiku, stopniowo wdrożył elementy polityki powstrzymywania. Prezentowany artykule zawiera analizę polityki administracji B. Obamy wobec Chin, w szczególności rozważa się w nim, czy polityka ta była spójna. We wnioskach stwierdzono, że zrównoważenie polityki administracji Obamy wobec Azji i Pacyfiku jest zgodne z amerykańską polityką Chin z czasów poprzednich administracji.</p>

Highlights

US policy toward China since the normalization of diplomatic relations in 1979 can be described as one of “congagement” in which containment and engagement coincide
This article assesses the Obama administration’s China policy. It asks if US President Barack Obama pursued a divergent China policy
Several crises occurred during these years, that negatively impacted US-China relations and gave ammunition to those who advocated a stronger containment policy toward China

Summary

Introduction

US policy toward China since the normalization of diplomatic relations in 1979 can be described as one of “congagement” in which containment and engagement coincide. Under Congagement policy, the United States would continue to engage China with diplomacy and trade, while using some containment strategies, such as strengthening ties with regional allies and friends to limit China’s influence, and military might.[1] Bilateral trade relations, the core of US engagement with China, were robust throughout the 1990s and first decade of the 21st century. Several crises occurred during these years, that negatively impacted US-China relations and gave ammunition to those who advocated a stronger containment policy toward China These events were the 1995 and 1996 Taiwan Strait crises wherein the United States sent an aircraft carrier to the region in defense of Taiwan elections; the expansion of NATO and its involvement in the Balkan Wars; the 1999 US accidental bombing of China’s embassy in Belgrade; and the 2001 collision of a US reconnaissance plane and a Chinese jet fighter which resulted in the death of the Chinese pilot. It accuses the US of portraying China as a bully in the region, making it difficult for Beijing to engage its neighbors

Trade Issues

US Rebalance Policy

Findings

Conclusion