Abstract
ترکیه کشوری است که گروه‌های متنوعی از اقلیت‌های اوراسیایی‌تبار مانند ارامنه، گرجی‌ها، اویغور‌ها، لازها، زازاها و چرکس‌ها را در خود جای داده است. با توسعۀ حقوق بین‌الملل اقلیت‌ها و تحت تأثیر تداوم ناآرامی در برخی مناطق ترکیه و تقویت رویکرد اوراسیاگرایی آنکارا، توجه‌ها به وضعیت اقلیت‌های اوراسیایی‌تبار این کشور بیشتر شده است. در این نوشتار با هدف بررسی وضعیت اقلیت‌های اوراسیایی‌تبار ترکیه از منظر حقوق بین‌الملل، به‌دنبال پاسخ این پرسش هستیم که اقلیت‌های اوراسیایی‌تبار ترکیه از منظر حقوق بین‌الملل و در چارچوب مادۀ 27 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی سال 1966 و اعلامیۀ سال 1992 مجمع عمومی دربارۀ اقلیت‌ها چه وضعیتی دارند؟ در پاسخ این فرضیه مطرح می‌شود که وضعیت حقوقی اقلیت‌های اوراسیایی‌تبار در ترکیه یکسان نیست. در این نوشتار ضمن تبیین نظری مفهوم اقلیت و حقوق آن‌ها و با کاربست روش استنادی و توصیفی- تحلیلی نشان می‌دهیم که با وجود برداشته‌شدن گام‌های مثبت در ارتقای حقوق اقلیت‌ها در ترکیه، به‌دلیل غلبۀ نگاه سیاسی بر رویکرد حقوقی، نفی اقلیت‌ها در قانون اساسی و نپذیرفتن اسناد بین‌المللی ویژۀ حقوق اقلیت‌ها، وضعیت اقلیت‌های اوراسیایی‌تبار ترکیه از شرایط مناسب تا نامطلوب را شامل می‌شود. از این دیدگاه، به دو دسته اقلیت‌های راضی و ناراضی تقسیم می‌شوند. میزان پیوند قومی با نژاد ترک و یا پیوند مذهبی با مذهب سنی حنفی بر وضعیت اقلیت‌های اوراسیایی‌تبار، تأثیر گذاشته است، اما به‌دلیل رویکرد آنکارا، بیشتر اقلیت‌ها با دگرگونی زبانی، مذهبی و فرهنگی روبه‌رو شده‌اند. ترکیه برای ارتقای وضعیت اقلیت‌ها به سطح معیارهای حقوق بین‌الملل، نیاز به تغییر رویکرد سیاسی به حقوقی دارد.
Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
