Abstract
Niniejszy artykuł jest poświęcony z najważniejszych odkryć Jerzego Grotowskiego, aktowi całkowitemu, specyficznemu rodzajowi działania i doświadczenia zarazem. Powstało ono w ramach praktyki teatralnej, lecz poza funkcją związaną z dramaturgią przedstawień miało wyższy cel, związany z poszukiwaniem istoty człowieczeństwa i źródeł doświadczenia rzeczywistości. Jerzy Grotowski dążył do transformacji aktorów oraz obserwatorów, otwarcia ich na to, co autentyczne, żywe i obecne. To osiągnięcie stanowiło rodzaj doświadczenia, w którym przezwyciężone zostaje sacrum i profanum. Akt całkowity pozwalał „stać się patrzonym” i, paradoksalnie, pozwalał uczestniczyć w dwoistości biernego działania, w którym człowiek staje się obserwatorem i działającym zarazem. Moim celem jest sproblematyzowanie roli zasady współistnienia przeciwieństw w pracy J. Grotowskiego i opis aktu całkowitego jako możliwości doświadczenia psychofizycznej jedni. Człowiek w tym archetypowym doświadczeniu poprzedza wszelkie różnice, jest w stanie dotrzeć do samego centrum własnego Ja, tego, co Carl Gustav Jung określał mianem Selbst.
Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
