Topos romano‑frankoński na przykładzie „Missa Claromontana” (2005) na chór, organy i kotły Mariana Sawy

Abstract

Missa Claromontana jest ostatnim dziełem Mariana Sawy. Doskonale dostosowana do liturgii, respektuje jej rozmiary, a formalnie i stylistycznie spójna – potwierdza topiczny charakter kultury muzycznej Kościoła zachodniego. Wyczuwa się w niej wszystkie rodzaje wspólnoty kulturowej ze śpiewem gregoriańskim: idiom, inspiracje i fondamento. Warsztat kompozytora obfituje w celowe nawiązania do wieków minionych, co jest najlepszą gwarancją prawdziwej autentyczności muzyki sakralnej. Sawa wychował się na śpiewie gregoriańskim, który był nieodłączną częścią liturgii przed Soborem Watykańskim II. Udało mu się uchwycić intymny związek muzyki ze słowem. Słuchając utworu, ma się nieustanne wrażenie, że słowo tę muzykę determinuje, podporządkowując mu wszystkie parametry dzieła muzycznego. Missa Claromontana jest nie tylko ważnym elementem spuścizny kompozytora, ale należy do grona najwybitniejszych osiągnięć polskiej sakralnej XXI w.