Title: Psychometric properties of the interpersonal guilt (short-form) and relation with Corona disease anxiety

Abstract

هدف: پژوهش حاضر به ‌منظور بررسی ساختار عاملی تاییدی، اعتبار و پایایی فرم کوتاه مقیاس احساس گناه بین‌فردی گازیلو (2018) و رابطه آن با اضطراب کرونا در نمونه دانشجویان بود. روش: پژوهش اخیر توصیفی از نوع همبستگی بود. 330 نفر از دانشجویان از طریق فراخوان اینترنتی به‌صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند (به علت شیوع ویروس کرونا). پرسشنامه‌های اضطراب کرونا (علیپور و همکاران (1398)، احساس گناه بین‌فردی-15 (گازیلو و همکاران، 2018)، احساس گناه بین‌فردی-67 (اوکانر و همکاران، 1997)، احساسات شخصی شرم و گناه (هاردر و زالما، 1990)، عزت‌نفس (روزنبرگ، 1965) و افسردگی (PHQ-9) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از SPSS-24 و AMOS-24 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که 15 سوال روی 3 عامل بارگذاری شدند که این 3 عامل روی هم 46 درصد از واریانس مقیاس احساس گناه بین فردی را تبیین می کردند. همچنین ضریب آلفای کرونباخ برای کل پرسشنامه 64/0 تا 87/0 محاسبه گردید. رابطه سه بعد (گناه بازمانده، گناه همه توانی و نفرت از خود) این مقیاس با اضطراب بیماری کرونا، احساس گناه بین‌فردی-67، افسردگی، عزت‌نفس، شرم و گناه معنادار بود (01/0 ≥P). نتایج تحلیل عاملی تاییدی بعد از اصلاح مدل (نسخه 14 سوالی) برازش خوبی با داده‌ها نشان داد. نتیجه‌گیری: به‌طورکلی یافته‌ها حاکی از مناسب بودن ویژگی‌های روان‌سنجی پرسشنامه احساس گناه بین‌فردی بود و با توجه به رابطه احساس گناه بین‌فردی با اضطراب بیماری کرونا، می‌توان از این ابزار برای کاربردهای تحقیقاتی و بالینی استفاده کرد.