The Spirituality and Quality of Life in the Elderly: The Mediating Role of Self-Compassion and Sense of Cohesion

Abstract

با توجه به رشد فزاینده جمعیت سالمندی، مطالعه عوامل مرتبط با سلامت افراد سالمند که مرتبط با کیفیت زندگی آنان است، ضروری می‌نماید. پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد معنویت، خودشفقت‌ورزی و حس انسجام، ممکن است سلامت را در این جمعیت ارتقاء بخشد. بنابراین هدف از این مطالعه مدل‌یابی کیفیت زندگی بر مبنای معنویت از طریق نقش میانجی خودشفقت‌ورزی و احساس انسجام بود. جامعه پژوهش شامل سالمندان شهر زنجان بود که از بین آنها 370 نفر به شیوه در دسترس انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گیری شامل پرسشنامه معنویت پارسیان و دونینگ، پرسشنامه فرم کوتاه خودشفقت‌ورزی ریس و همکاران، پرسشنامه حس انسجام آنتونووسکی و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. برای تحلیل مدل علی از تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشانگر برازش کامل مدل با داده‌ها بود. همچنین نتایج تأثیر مستقیم و معناداری را بین معنویت (05/0> pو 28/0β=)، خودشفقت‌ورزی (05/0>p و 23/0β=) و حس انسجام (05/0>p و 40/0β=) با کیفیت زندگی نشان داد. همچنین تحلیل نقش میانجی چندگانه با رویکرد پرچهر و هایز، میانجیگری خودشفقت‌ورزی و احساس انسجام را در رابطه بین معنویت و کیفیت زندگی تأیید کرد. این نتایج به دانش نظری در مورد اینکه معنویت چگونه بر کیفیت زندگی در جمعیت سالمند تأثیر می‌گذارد، کمک می‌کند. یافته‌ها نشان داد معنویت بواسطه خودشفقت‌ورزی و حس انسجام، توان لازم برای پیش‌بینی کیفیت زندگی در بین سالمندان را دارد؛ هر سه متغیر پیش‌بین قابل ارتقاء هستند و می‌توانند در مداخلات ارتقای کیفیت زندگی در جمعیت سالمند مورد استفاده قرار گیرند.