THE CONCEPT OF SIMULTANEITY IN PAINTING AND MUSIC: CEZANNE, PICASSO AND STRAVINSKY

Abstract

Einstein’ın Görelilik Kuramı yani zaman ve mekânın etkileşim içinde olduğu fikri, kübizm bağlamında resim sanatını ve hatta müziği bile etkiler. 20. yüzyılın başında resim sanatı ve müzikte, figüratif ve tonallik kavramlarının ötesinde bir dönüm noktası yaşanır ve sanatçılar yeni bir anlatım dili inşa etmeye başlarlar. Bu dönüm noktasında Cezanne, Picasso ve Stravinsky kullandıkları benzer çözüm ve pratiklerle önemli rol oynayan sanatçılar olarak karşımıza çıkar. Einstein’ın Görelilik Kuramı doğrultusunda, evrendeki ilişkiler ve bağlantılar ön plana çıkarken görüşün eşzamanlılığı üzerinde durulur. Einstein fiziğinin resim sanatındaki yansımasının, bakışa yeni bir yaklaşım katarak deformasyon ve fragmantasyon şeklinde karşılık bulduğu söylenebilir. Benzer şekilde müzikal eşzamanlılık, yinelenen çok parçalı doku ve tekrar sayesinde müzikal şekil- zemin ilişkisini birleştiren bir mekânsallığa kavuşur. Eşzamanlılık kavramına bağlı bu yaratım süreçleri makale kapsamında Cezanne, Picasso ve Stravinsky özelinde tartışılmıştır.