The comparison of success rate and quality of life due to three types of uterine sparing prolapse surgery

Abstract

مقدمه: تاکنون درمان پرولاپس رحمی بر پایه هیسترکتومی واژینال و آویزان کردن کاف واژن بنا شده است. اخیرا تمایلی برای حفظ رحم حین جراحی‌های پرولاپس به‌وجود آمده است. مطالعه حاضر با بررسی میزان موفقیت و کیفیت زندگی زنان به‌دنبال یکی از سه نوع روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم انجام شد. روش‌کار: این مطالعه گذشته‌نگر در سال 1398 در بیمارستان امام خمینی تهران انجام شد. اطلاعات پرونده 99 بیمار با پرولاپس رحم که در طی 3 سال تحت یکی از سه نوع جراحی پرولاپس با حفظ رحم (منچستر، ساکرواسپاینوس هیستروپکسی، ساکرال هیستروپکسی شکمی) قرار گرفته بودند، بررسی و از نظر موفقیت جراحی و کیفیت زندگی مقایسه شدند. 99 بیمار در فالوآپ 12 ماهه، پرسشنامه معتبر بررسی کیفیت زندگی پس از جراحی پرولاپس (PFDI-20) (شاخص آزردگی‌های کف لگن) را تکمیل کردند. میزان موفقیت بعد از 12 ماه به‌عنوان پیامد اولیه و عوارضی نظیر جراحی مجدد، تعبیه پساری و احساس توده به‌عنوان پیامدهای ثانویه بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون‌های آنووا، کروسکال والیس و کای اسکوئر استفاده شد. میزانp کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میزان موفقیت ساکرال هیستروپکسی از دو گروه دیگر بالاتر بود (حدود 94%). بیشترین عود در ساکرواسپاینوس به‌ترتیب در نقاط Ba (506/0±06/2-) و سپس C (084/1±1/2-) بود (01/0>p). کیفیت زندگی بیماران تحت جراحی منچستر و ساکرال هیستروپکسی مشابه و بالاتر از جراحی ساکرواسپاینوس بود. عوارض زودرس پس از ساکرال هیستروپکسی ایلئوس و اختلال دفع مدفوع بود. نتیجه‌گیری: هر سه روش جراحی پرولاپس با حفظ رحم میزان موفقیت بالای 60% داشتند. هر سه گروه جراحی 12 ماه پس از جراحی کیفیت زندگی خوبی داشتند و از عمل راضی بودند. بالاترین عود پرولاپس در ساکرواسپاینوس و در نقاط Ba و C بود. یافتن عوارض مش به‌دنبال ساکرال هیستروپکسی نیاز به پیگیری طولانی‌مدت دارد.