Abstract
Autor je u radu utvrdio da je Aristotel, tragajuci za niti vodiljom citavog prethodnog mišljenja, interpretacijski obrazac za razumevanje misaonih dometa vlastitih preteca postulirao u osobenom ucenju o uzrocima. U stvari, doktrina o materijalnom, formalnom, eficijentnom i finalnom uzroku predstavlja modus pomocu koga je Aristotel izvršio problemsku sistematizaciju prethodnika na nacin prikazan u prvoj knjizi Metafizike, i pritom sebe u isti mah razotkrio, makar i uz izvesne rezerve, kao prvog istoricara metafizike, pa i filozofije u celini. Zakljucak koji je autor izveo nakon detaljnog analiziranja Corpus Aristotelicum-a, a u vezi manifestovanja uzroka kod prvih teologa i fisicara, je da Stagiraninovi prethodnici nisu otkrili nijedan novi uzrok koji vec nije pomenut u njegovoj Fizici. Štaviše, i cetiri uzroka koje je Aristotel postulirao u svojim metafizickim razmatranjima, od strane ranijih mislilaca bili su spoznati, po njemu, tek nejasno i neosvešceno.
Sign-in/Register to access full text options 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callSimilar Papers
Disclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
