Rola samooceny w kształtowaniu optymizmu osób słabowidzących

Abstract

Ukształtowanie się pojęcia własnego Ja ma poważne konsekwencje regulacyjne dla zachowania człowieka, dając m.in. przesłankę do oceniania posiadanych możliwości, ustalania dążeń życiowych i przyjmowania pozytywnej perspektywy przyszłych wydarzeń. Również optymizm wpływa na wiele sfer życiowych, m.in. funkcjonowanie społeczne czy zdrowie, zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Znaczenie samooceny i optymizmu dla funkcjonowania człowieka oraz powiązań zachodzących pomiędzy tymi zmiennymi jest szczególnie istotne w sytuacji człowieka obciążonego niepełnosprawnością, np. wzrokową. Celem pracy jest określenie roli samooceny w kształtowaniu optymizmu osób słabowidzących i widzących. Badaniami objęto 40 osób słabowidzących i 40 osób widzących w wieku 20–30 lat. Stwierdzono, że samoocena ma znaczenie dla kształtowania się optymizmu badanych z niepełnosprawnością wzrokową i badanych pełnosprawnych. Ustalony charakter korelacji jest zbieżny z oczekiwanym, chociaż konfiguracja powiązań w obu grupach jest nieco odmienna. Wysunięte założenie hipotetyczne zostało potwierdzone.