Abstract
Esej zwraca uwage na zagadnienia prawnego i etycznego upodmiotowienia ekshumowanych szczątkow ofiar ludobojstwa wojny lat dziewiecdziesiątych w Bośni i Hercegowinie. W myśl zalozen polityki nadziei, polityki pamieci oraz bio- i nekropolityki, jak rowniez badan nad plcią poddano analizie formy wspolpracy miedzy nauką (miedzynarodowe sluzby medyczne), biurokracją (panstwowe zarządzanie wielokulturowością) oraz religią (rytualy pochowku). W tekście zostaje tez zdiagnozowany problem impasu podczas procesu identyfikacji ludzkich szczątkow. Postawiono wiele trudnych pytan o (narodową, etniczną, plciową) przynaleznośc ekshumowanych kości oraz o obecne i przeszle praktyki ich reifikacji jako ofiar etnicznych. W tym kontekście rozwazane jest pytanie o perspektywe polityki nadziei po ludobojstwie oraz w okresie transformacji po 1995 r. Tekst pokazuje na przykladach tworczości poetek (Adisa Basic, Ferida Durakovic) i prozaiczki (Sejla Sehabovic), ze w BiH to kobiety najglebiej przepracowują traume niedawnej przeszlości.
Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
