Abstract
Reconstructies van verdwenen gebouwen zijn nieuwe scheppingen, zonder eenheid van tijd, plaats en functie. Daarom zijn argumenten die voortkomen uit de theoretische grondbeginselen van de monumentenzorg – die het behoud van ouderdoms- en getuigeniswaarden en historische bouwsubstantie voorstaan – veelal niet op hun plaats. Toch schuilt er een gevaar in reconstructies, omdat ze de waarde van historische materialiteit relativeren. De ‘dissolution of the real monument’ (Glendinning 2013) is daarvan het gevolg.
 Het brede begrip en de waardering van materiële overblijfselen uit het verleden zijn sinds de Nara Conference on Authenticity in 1994 gedestabiliseerd. Het authenticiteitsbegrip dient volgens Nara te worden beoordeeld vanuit de culturele context waarop het betrekking heeft. Binnen die context kan een monument niet alleen authentiek zijn op basis van geloofwaardige historische bronnen en materiaal, maar ook op basis van bronnen die getuigen van authentieke aspecten als functie, ontwerp, traditie en geestelijke of maatschappelijke waarde.
 Deze conceptualisering van authenticiteit voert tot de verdringing van de materiële authenticiteit. Het prevaleren van conceptuele benaderingswijzen heeft een negatieve invloed op de manier waarop met het materiële erfgoed wordt omgegaan. Het devalueren van het wetenschappelijke, materiële bronnenmateriaal plaatst dat materiële erfgoed in een narratieve context, waarmee het kwetsbaar wordt voor ideologische beeldvorming.
Highlights
Moeten monumentenzorgers zich wel verzetten tegen reconstructies? Bij reconstructies van gebouwonderdelen, geveltoppen of interieurs ligt dat voor de hand
Maar Amster-Toch werd in 2006 heftig over de wederopbouw van dam had de Haringpakkerstoren helemaal niet nodig deze toren gediscussieerd: de in 1956 opgerichte Am- en reconstructie zou volgens Vroom alleen maar diesterdamse Maatschappij tot Stadsherstel wilde ter vie- nen om toeristen te trekken.[7] ring van haar vijftigjarig bestaan de toren reconstrue- Ironisch genoeg stak de monumentaliteit van de ren als geschenk aan de stad.[4]
Nadat de eerste oudheidkundigen in Europa zich be- thenticiteitsbegrip in het Charter van Venetië uit 1964 gonnen te verdiepen in de betekenis van restanten uit – dat uitgaat van de materiële authenticiteit van een het verleden, ontstond een theoretisch raamwerk over gebouw bij wijze van historisch document – maar gaat begrippen als authenticiteit en over de omgang met voorbij aan de wetenschappelijke methodes om histogebouwen tijdens restauraties.[10]
Summary
Moeten monumentenzorgers zich wel verzetten tegen reconstructies? Bij reconstructies van gebouwonderdelen, geveltoppen of interieurs ligt dat voor de hand. 1).[3] Dat gebouw werd in 1829 gesloopt en diende latere toricus Wim Vroom het in 2006 niet zitten: hij verdegeneraties als afschrikwekkend voorbeeld van hoe er digde reconstructies als die een bittere noodzaak zijn, niet met oude gebouwen moest worden omgegaan. Daarom zijn argumenten bronnen die getuigen van authentieke aspecten als die voortkomen uit een beroep op de theoretische functie, ontwerp, traditie en geestelijke of maatschapgrondbeginselen van de monumentenzorg – die het pelijke waarde.[13] behoud van ouderdoms- en getuigeniswaarden en his- Volgens deze gedachtegang is alles mogelijk, zolang torische bouwsubstantie voorstaan – veelal niet op het verhaal van de ‘outstanding values’ vanuit de eigen hun plaats.[9] De waarden waarover het dan gaat zijn, op cultuur maar geloofwaardig en waarheidsgetrouw kan het moment dat over integrale reconstructie wordt na- worden verteld. Hiermee wijken het begrip en de defigedacht, in fysieke zin namelijk niet meer aanwezig. nitie van erfgoed – of, voor de oudere generaties: monumenten – wezenlijk af van het traditionele begrip
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
