Przestępstwo cięższe przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu z małoletnim – uwagi de lege lata i de lege ferenda

Abstract

Autor komentuje poszczególne znamiona – przedmiotowe, podmiotowe i legalne – przestępstwa z art. 6 § 1 n. 1 SST/2010. Wskazuje na zmianę przedmiotu ochrony: od obowiązku celibatu w kan. 1395 § 2 CIC do mores w art. 6 SST/2010. Postuluje, zgodnie zresztą z tradycją kanoniczną, rozszerzenie znamiona sprawcy na na świeckich. Pochwala szerokie i teologiczne rozumienie znamienia czasownikowego („popełnienie przestępstwa przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu”). Ustawodawca kościelny jednak niepotrzebnie precyzował, że chodzi o małoletniego do 18. roku życia, gdyż jest to zgodne z definicją legalną małoletniego w kan. 97 § 1 CIC. Z drugiej strony należy rozważyć rozróżnienie pedofilii w sensie ścisłym od efebofilii i od tego uzależnić karę. Ponadto zdaniem Autora nie ma uzasadnienia znamię trwałości co do innej ofiary przestępstwa, tj. osoby trwale ograniczonej w używaniu rozumu. Co do znamienia podmiotowego Autor zauważa różnicę między kodeksem łacińskim (przestępstwo tylko cum dolo) a wschodnim (także cum culpa) i kodeksami karnymi świeckimi, znającymi zamiar ewentualny (dolus eventualis, jak np. kodeks polski). Odnośnie do sankcji karnych Autor postuluje karę latae sententiae i przeszkodę do święceń za pedofilię sensu stricto oraz dostosowanie kan. 695 CIC do regulacji art. 6 SST/2010. W końcu proponuje rezygnację z instytucji derogacji terminów przedawnienia na rzecz instytycji nieprzedawnialności delicta graviora.