Abstract
Collective bargaining is a process of joint decision-making in which the social partners, representing the interests of their membership, try, in good faith, to determine the content and conclude the collective agreement. In this sense, collective bargaining is a way to resolve many issues related to the work process, to the satisfaction of all parties. In a context in which labour markets are characterized by inequality and uncertainty, the extension of the collective agreement is a key public policy instrument for the promotion of collective bargaining in general. However, certain principles must be represented to allow as many workers as possible to be covered by the extended effect of the collective agreement. These principles are set out in Collective Agreements Recommendation no. 91 of International Labour Organization and need to be followed to ensure respect for the free and voluntary nature of collective bargaining. With the fourth industrial revolution, the world of work changed radically, but the institute of the extended effect of the collective agreement can offer some answers to new circumstances, such as the increase of flexible forms of work and employment, migrant workers, or posted workers.
Highlights
Ona predstavljaju glavna načela demokratije i osnovno sredstvo za postizanje ravnoteže između interesa radnika i poslodavca u pogledu uslova rada
Kolektivno pregovaranje široko je prepoznato u akademskoj zajednici kao ključni instrument za regulisanje uslova rada i odnosa između poslodavca i radnika na način kojim se obezbeđuje pravednija distribucija viška sredstava, unapređuju uslovi rada i čuva dostojanstvo radnika, ali istovremeno i institucionalizuju industrijski sukobi
Prošireno dejstvo kolektivnog ugovora predstavlja akt uplitanja javne vlasti u slobodu ugovaranja, odnosno dolazi do primene odredaba kolektivnog ugovora i na druge subjekte, nezavisno od njihove volje ili pristanka
Summary
Sloboda udruživanja i pravo na kolektivno pregovaranje predstavljaju fundamentalna prava radnika i kao takva su prepoznata u najvećem delu sveta. Ona predstavljaju glavna načela demokratije i osnovno sredstvo za postizanje ravnoteže između interesa radnika i poslodavca u pogledu uslova rada. Ono što rad Frimena i Medofa, kao i potonje empirijske studije u institucionalnoj tradiciji pokazuju jeste to da, za razliku od ponašanja monopolskih preduzeća koja najčešće autonomno uređuju odnose povodom rada i jednostrano utvrđuju cene rada kako bi ostvarile profit, postupak kolektivnog pregovaranja podstiče sindikate i poslodavce da se ponašaju odgovorno. Kolektivno pregovaranje može da bude sredstvo za postizanje ravnoteže između, s jedne strane, želje poslodavaca za većom fleksibilnošću na radu i, s druge strane, želje zaposlenih za oblicima te fleksibilnosti koji su prilagođeni njihovim potrebama. Kolektivno pregovaranje široko je prepoznato u akademskoj zajednici kao ključni instrument za regulisanje uslova rada i odnosa između poslodavca i radnika na način kojim se obezbeđuje pravednija distribucija viška sredstava, unapređuju uslovi rada i čuva dostojanstvo radnika, ali istovremeno i institucionalizuju industrijski sukobi. U literaturi se, stoga, često ističe da „suprotstavljena očekivanja radnika i poslodavaca mogu biti pomirena putem kolektivnih pregovora jer se moć suprotstavlja moći“ (Davis & Fredland, 1983, p. 69)
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Free) 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a call
