Abstract
<p>W zakresie podstaw aksjologicznych sprawiedliwego wynagrodzenia za pracę ściera się koncepcja płacy zaspokajającej potrzeby pracownika i jego rodziny (zasada finalna) oraz koncepcja wynagrodzenia jako świadczenia wzajemnego i ekwiwalentnego (zasada kauzalna). Przejawem zasady finalnej jest przede wszystkim instytucja wynagrodzenia minimalnego; podstawą jej stosowania jest koncepcja tzw. wynagrodzenia godziwego. Zasada kauzalna wymaga upowszechnienia metod wartościowania pracy. Odrębnym aspektem wynagrodzenia sprawiedliwego jest zasada równości, której wyrazem jest zwłaszcza przepis art. 18<sup>3c</sup> k.p. Powołanie się na ten przepis stanowi wstępny etap uprawdopodobnienia przez pracownika praktyk dyskryminacyjnych. Pracodawca może przeciwstawić się zarzutowi dyskryminacji, dowodząc, że kierował się obiektywnymi powodami, co stwarza przestrzeń dla uzasadnionej dyferencjacji wynagrodzeń w zakładzie pracy.</p>
Highlights
Cecha ekwiwalentności jako w pełni obiektywny wzorzec sprawiedliwego wynagrodzenia za pracę w sferze roszczeń odgrywa rolę o tyle, o ile ustalenia dotyczące tego wzorca znajdą odbicie w treści umowy o pracę oraz w treści autonomicznych źródeł prawa pracy
An employer may oppose the indication of discrimination by proving that their activity were guided by justified reasons, which creates space for a reasonable differentiation of wages in the workplace
Summary
Temat dotyczący prawa do wynagrodzenia za pracę w świetle zasad sprawiedliwości i równości jest niełatwy i wielowątkowy, niemożliwy w zasadzie do wyczerpania w ramach artykułu. Natomiast wynagrodzenie za pracę stanowi, jak wiadomo, centralną kwestię w ramach stanowienia i stosowania prawa pracy. Nazwijmy go egzystencjalnym, wynagrodzenie za pracę jest nieporównywalne z dochodem pobieranym od kapitału zainwestowanego w proces produkcji (zysk pracodawcy/przedsiębiorcy). Polityka ukierunkowana na wzmocnienie słabszej strony zobowiązaniowego stosunku pracy nie jest jedynym motywem stanowienia przepisów chroniących wynagrodzenie za pracę. Równość ta stanowi konsekwencję logiczną reguły jednakowego traktowania wszystkich członków kategorii istotnej, w zasadzie obojętne jest natomiast według jakiego kryterium ma być taka kategoria utworzona. W przeciwieństwie do sprawiedliwości formalnej (abstrakcyjnej), w koncepcji sprawiedliwości konkretnej (materialnej) równorzędne znaczenie ma określenie cechyrelewantnej, według której ustanawia się kategorię istotną osób, które powinny być traktowane jednakowo. Cechą wspólną tego rodzaju formuł sprawiedliwości materialnej jest to, że nawiązują do kryteriów mających oparcie w określonych systemach wartości, które nie muszą być przez wszystkich w równym stopniu podzielane. Między moralnym poczuciem sprawiedliwości a prawnym jej rozumieniem zachodzą wzajemne interakcje niewykluczające konfliktów, które w skrajnym ujęciu wyraża paradoks summum ius, summa iniuria
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callMore From: Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)
Disclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
