Polskie i europejskie standardy wykonywania wolnych zawodów

Paweł Antkowiak

doi:10.14746/pp.2013.18.1.10

Abstract

For some time Poland has been debating the issue of the existence and functioning of professional corporations. This debate concerns only those professions that are deemed professions of public trust and which have been granted the privilege of developing their respective professional self-governing bodies. European solutions for regulating the issue of such professions are varied and have attracted the attention of the European Union. Contemplating the evolution of the Polish political system in the field of self-governing bodies it is worth paying attention to the European standards regulating the functioning of free professions, which include what are considered professions of public trust in Poland. The said regulations set certain standards for the Polish regulator to be followed and implemented.

Highlights

For some time Poland has been debating the issue of the existence and functioning of professional corporations
which have been granted the privilege of developing their respective professional self-governing bodies
paying attention to the European standards regulating the functioning of free professions

Summary

Pojêcie wolnego zawodu

Pojêcie wolnego zawodu nigdy nie by3o i nadal nie jest definiowane wprost. W okresie trwania II Rzeczypospolitej w Rozporz1dzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 czerwca 1927 r. – Prawo przemys3owe pojêcie wolnego zawodu obejmowa3o, nie bêd1c1 przemys3em, pracê zawodow[1] adwokatów, obroñców s1dowych, notariuszy, in¿ynierów, architektów, budowniczych (techników budowlanych), geometrów, mierniczych, rzeczników patentowych, dzia3alnoœæ literack[1], twórczoœæ artystyczn[1], wykonywanie nak3adu w3asnych utworów, wydawnictwo i sprzeda¿ czasopism, pracê zawodow[1] lekarzy, farmaceutów, felczerów, lekarzy weterynarii, pielêgniarek i po3o¿nych, sanitariuszy, masa¿ystów i kosmetyków. Reglamentowania dostêpu do okreœlonych profesji i prowadzenie rejestru osób maj1cych prawo wykonywania zawodu; w tej mierze po stronie samorz1du znajduje siê szereg prerogatyw z zakresu prawa administracyjnego; — kszta3towanie zasad i czuwanie nad etyk[1] wykonywania zawodu – w przypadku tej zasady (jak i kolejnej) to samorz1d zawodowy ustala zasady deontologii zawodowej, a tak¿e poprzez sprawowanie s1downictwa dyscyplinarnego stara siê wp3ywaæ na postawy swoich cz3onków; ingerencja ta bywa czasami daleko id1ca (ograniczenie wykonywania zawodu b1dŸ pozbawienie prawa wykonywania zawodu); — organizowanie i prowadzenie s1downictwa dyscyplinarnego; — doskonalenie zawodowe i okreœlanie programów kszta3cenia w danym zawodzie – dbaj[1] one o jakoœæ œwiadczonych us3ug i z tego wzglêdu organizuj[1] one system szkoleñ[12]. Samorz1dy te mo¿na podzieliæ w zale¿noœci od specyfiki zawodowej na 4 grupy: — korporacje reprezentuj1ce zawody prawnicze i zwi1zane z wykonywaniem prawa – samorz1d adwokatów, radców prawnych, notariuszy, komorników oraz kuratorów s1dowych; 14 Ustawa reguluj1ca funkcjonowanie samorz1du lekarskiego z 2009 roku jest nowym aktem prawnym. Wydaje siê, ¿e samorz1d zawodowy jest gwarantem zachowania równowagi miêdzy wolnoœci[1] wykonywania danego zawodu, a odpowiedzialnoœci[1] moraln[1] i dyscyplinarn[1] osób wykonuj1cych dany zawód

Funkcjonowanie wolnych zawodów w Europie

Summary