Poczucie osamotnienia a przystosowanie społeczne

Abstract

Współczesny świat stawia przed ludźmi nowe wyzwania. Dynamiczny rozwój techniki, zmiany społeczne i gospodarcze niosą ryzyko osamotnienia człowieka, a także wymagają od niego przystosowania się do zachodzących przemian. Zakres niniejszego artykułu obejmuje problem zależności między poczuciem osamotnienia a poziomem przystosowania społecznego. Refleksja naukowa nad przebiegiem obu zjawisk może przyczynić się do jeszcze lepszego zrozumienia, wyjaśnienia i przeciwdziałania negatywnym skutkom tej rzeczywistości. Wyniki uzyskanych badań jednoznacznie wykazują związek między wyodrębnionymi wymiarami. Wszystkie stwierdzone zależności istotne statystycznie mają charakter ujemny, co świadczy o tym, że osoby uzyskujące wysokie wyniki w skali poczucia osamotnienia wykazują niższe wyniki w wymiarach przystosowania społecznego. Można zatem sądzić, że z wysokim poziomem poczucia osamotnienia idzie w parze gorsze przystosowanie społeczne. Analiza powiązań na poziomie podgrup wyodrębnionych ze względu na płeć pozwala zauważyć, że w przypadku kobiet istnieje zdecydowanie więcej powiązań między omawianymi zmiennymi niż u mężczyzn.