Abstract
It was not until 1741, during the pontificate of Pope Benedict XIV, that the office of defender of the bond ( defensor vinculi or defensor matrimonium ) appeared in church matrimonial law. Next it was applied both to the matrimonial secular codifications in some European countries, as well as to partitioning legislation in our country. Until 1825, during the times of the Duchy of Warsaw and the Kingdom of Poland, in matrimonial cases there was applied the French legislation (the Napoleonic Code) which was of a highly secular character, and did not provide for the office of defender of the bond. Polish conservative factions, mainly the clergy of the Catholic Church, did not like such a state of affairs. There were postulated changes to matrimonial law regulations towards the confessional character, as well as implementation of the office of defender of the bond – following the ABGB pattern of 1811 in the Habsburg Monarchy – taking into account the domestic demands. The first attempts at reforms in this regard (1817–1818) ended in failure. Subsequent changes in marriage law, in the Kingdom of Poland, were implemented in 1825 under the name of the Civil Code of the Polish Kingdom. The Code would have allowed a defender of the bond to appear before a court in such cases as divorce, termination of marriage, or legal separation (“divorce from bed-and-board”). Such a state of affairs was still not appreciated by the Catholic clergy who ultimately led to the adoption of a new marriage law in 1836. New law was of a highly confessional character and referred to jurisdictions and laws of individual religious organizations. These provisions, as amended, were in force in Poland (in the former Kingdom of Poland) until 31 December 1945.
Highlights
The Code would have allowed a defender of the bond to appear before a court
Such a state of affairs was still not appreciated by the Catholic clergy
who led to the adoption of a new marriage law
Summary
M Urząd obrońcy węzła małżeńskiego (defensor vinculi lub defensor matrimonium) pojawił się w małżeńskim prawie kościelnym dopiero w 1741 r. za pontyfikatu papieża Benedykta XIV. M Urząd obrońcy węzła małżeńskiego (defensor vinculi lub defensor matrimonium) pojawił się w małżeńskim prawie kościelnym dopiero w 1741 r. W sprawach małżeńskich obowiązywało ustawodawstwo francuskie (Kodeks Napoleona), które miało rodowód wybitnie świecki i nie przewidywało instytucji obrońcy węzła małżeńskiego. Kodeks ten przewidywał udział obrońcy węzła małżeńskiego w takich sądowych sprawach małżeńskich, jak rozwód, unieważnienie małżeństwa czy separacja (zwana „rozłączeniem co do stołu i łoża”). Taki stan rzeczy nadal nie podobał się duchowieństwu katolickiemu, które doprowadziło ostatecznie do uchwalenia nowego prawa małżeńskiego w 1836 r. Słowa kluczowe: obrońca węzła małżeńskiego; rozwód; unieważnienie małżeństwa; separacja prawna małżeństwa; Królestwo Polskie; Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego. Zwany defensor vinculi lub defensor matrimonium, pojawił się w przedkodeksowym procesie kanonicznym za pontyfikatu papieża Benedykta XIV (1740–1758) na mocy jego konstytucji apostolskiej Dei miseratione, wydanej w dniu 3 listopada 1741 r.1. Zwany defensor vinculi lub defensor matrimonium, pojawił się w przedkodeksowym procesie kanonicznym za pontyfikatu papieża Benedykta XIV (1740–1758) na mocy jego konstytucji apostolskiej Dei miseratione, wydanej w dniu 3 listopada 1741 r.1 Głównym zadaniem obrońcy węzła małżeńskiego było roztoczenie instytucjonalnej opieki prawnej nad małżeństwem kościelnym w toku prowadzonego przed sądem kościelnym postępowania w zakresie stwierdzenia jego nieważności
Sign-in/Register to view highlights & summary Sign-in/Register to access full text options 
Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callDisclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
