İnsan Kaynakları Yönetiminin Çalışanların Sendikal Algısına Etkisi: Tekirdağ İli PTT Örneği

Abstract

Günümüz dünyasında yerel rekabet şartları neredeyse ortadan kalkmış ve iç piyasalar ekonomik küreselleşme ile birlikte uluslararası piyasalara entegre olmuşlardır. Dünyanın en ücra köşesinde üretim yapan bir şirket dahi Dünyadaki ekonomik gelişmelere kayıtsız kalamamakta ve küreselleşmenin getirdiği rekabet şartlarından az ya da çok etkilenmektedir. Yeni küresel rekabette ayakta kalmak isteyen tüm işletmeler kaçınılmaz olarak emeğin etkin kullanımına dayanan başarılı bir örgütlenme stratejisi belirlemelidir. Bu nedenle, başlangıçta maliyet olarak değerlendirilen emek unsuru insan kaynakları felsefesinin gelişmesi ile birlikte önemli bir rekabet aracına dönüşmüştür. İnsan kaynaklarının gelişimi, şirketlerin yeni örgütlenme stratejisinde sendikalarının konumunu da tartışmaya açmıştır. Nitekim işverenlerin isteği, işgücünün organizasyonu ve idaresinde insan kaynakları politikalarını etkin kılmak ve sendikaları bu süreçlerin dışarısında bırakmaktır. Bu konuda olumsuz öngörüde bulunan düşünürlere göre insan kaynakları, endüstri ilişkileri sisteminin yerini alacakken daha ılımlı olan düşünürlere göre ise sendikaların çeşitlenen stratejik insan kaynakları uygulamalarından kaçınılmaz olarak etkileneceklerdir. Bu çalışma insan kaynakları yönetimi politikalarının sonucunda çalışanların sendikalara olan bakış açılarını ölçmeyi hedeflemektedir. Bu nedenle sendikaların geçmişten günümüze rahatça örgütlenebildiği kamu kesimi seçilmiştir. Bu çalışmada Tekirdağ ilindeki PTT çalışanların sendika tutum ölçeğine yönelik anket soruları yöneltilmiştir. Correspondence (uyum) analizi sonucunda ise sendika üyeliğinin süresinin artmasına bağlı olarak çalışanların sendikal algılarının olumsuza evrildiği tespit edilmiştir. Benzer şekilde artan vasıf düzeyi de sendikal algıyı olumsuz etkilemektedir.