Abstract
The text explores the connections between the ideas of Friedrich Nietzsche and Swiss historian Jacob Burckhardt regarding past and contemporary culture. The focus here is on both thinkers’ highly negative assessment of modernity as an era which does not match the great past times of European culture, especially the noble civilizations of ancient Greece and the Italian Renaissance. The lamentable state of modernity is seen and analyzed in confrontation with those sublime past epochs, with their ethos of individuality, immorality, violent passions and common ambition for greatness. The article ends with a conclusion that although both thinkers were disappointed with times they lived in, it was Nietzsche who pushed his critique of modernity to the extreme, calling for a radical and imminent breach with the failed history and founding a new one, one which would create place only for an elite group of outstanding individuals, while Burckhardt was much more reserved. Although a pessimist too, he kept a desperate faith in the autotelic value of European culture’s spiritual continuum and did not negate its heritage.
Highlights
The text explores the connections between the ideas of Friedrich Nietzsche and Swiss historian Jacob Burckhardt regarding past and contemporary culture
The article ends with a conclusion that both thinkers were disappointed with times they lived in, it was Nietzsche who pushed his critique of modernity to the extreme, calling for a radical and imminent breach with the failed history and founding a new one, one which would create place only for an elite group of outstanding individuals, while Burckhardt was much more reserved
This paper explores the links between the thought of Jacob Burckhardt and Friedrich Nietzsche in the light of critique of modernity conveyed in their writings
Summary
W renesansowych Włoszech klasyczny antyk stał się nauczycielem i „przewodnikiem” w drodze do stworzenia nowej, wielkiej cywilizacji, odważnie i mądrze eksplorującej świat fizyczny i intelektualny: „Zarówno forma, jak i treść tej cywilizacji (antyku – M.K.) została zaadoptowana z pełną podziwu wdzięcznością, stając się główną składową kultury epoki”[41]. To właśnie dlatego Burckhardt, otrzymawszy egzemplarz „Wiedzy radosnej”, wyraził w jednym z listów zaniepokojenie „skłonnością Nietzschego do tyranii”, której doszukał się w 325 aforyzmie tej pracy: Któż osiągnie coś wielkiego, nie czując w sobie mocy i woli zadawania wielkich cierpień. Borgia stanie się dla Nietzschego ulubionym przykładem człowieka renesansowego, natrząsającego się z chrześcijańskiej moralności i w pełni korzystającego ze swojej wolności tak, by zapewnić sobie władzę nad światem[62]. Burckhardt był wyraźnie zaintrygowany bezwzględnymi metodami stosowanymi przez Borgię: „Pragnienie krwi dla niej samej, diabelskie rozkoszowanie się destrukcją, uzyskuje najlepszą reprezentację w postaci Hiszpana Cesarego Borgii, którego okrucieństwa z pewnością nie były proporcjonalne do celów, jakie miał na uwadze”[63]. To kolejny punkt porozumienia między Burckhardtem a Nietzschem w ich krytycznym oglądzie nowoczesności
Sign-in/Register to view highlights & summary Talk to us
Join us for a 30 min session where you can share your feedback and ask us any queries you have
Schedule a callDisclaimer: All third-party content on this website/platform is and will remain the property of their respective owners and is provided on "as is" basis without any warranties, express or implied. Use of third-party content does not indicate any affiliation, sponsorship with or endorsement by them. Any references to third-party content is to identify the corresponding services and shall be considered fair use under The CopyrightLaw.
